2012/09/04, 02:45 PM
آشنایی با بیماری پارکینسون
مقدمه:
بیماری پارکینسون بیماری نسبتاً شایعی است و مردان و زنان به یک اندازه به این بیماری دچار می شوند و هیچ نژادی نسبت به این بیماری در امان نمی باشد.
علت اصلی ایجاد بیماری پارکینسون هنوز به درستی شناخته نشده است. تحقیقات زیادی که در مورد علت ویروسی یا باکتریایی این بیماری انجام شده عدم ارتباط این نوع میکروبها را با بیماری پارکینسون ثابت نمود و بنابراین می توان گفت که پارکینسون یک بیماری عفونی نمی باشد.
علائم:
مهمترین علائم این بیماری عبارتند از:
- کند شدن حرکات
- سفت شدن دستها و پاها
- لرزش دستها (و گاهی پاها) در هنگام استراحت
- اختلال در وضعیت طبیعی بدن (گردن و تنه بیمار به حالت خمیده قرار گرفته و دستها هنگام راه رفتن حرکت معمول خود را انجام نمی دهند).
نحوه تشخیص:
تشخیص بیماری پارکینسون براساس علائم و نشانه هایی است که پزشک در طی معاینه به آنها پی می برد. آزمایش خون و عکسبردری با اشعه ایکس معمولاً لازم نیست و روشهای اختصاصی مثل انجام سی تی اسکن
یا ام آر آی عموماً در این موارد مفید واقع نمی شوند. در واقع چنین روشهایی اغلب در بیماران دچار پارکینسون نشان دهنده وضعیت طبیعی است.
درمان:
درمان بیماری پارکینسون براساس جایگزینی آن مواد شیمیایی در مغز که در این بیماری کاهش می یابد، صورت می پذیرد. ماده شیمیایی اصلی که در بیماری پارکینسون کاهش می یابد “دوپامین” نام دارد که به تدریج و در طی چند سال قبل زا اینکه علائم و نشانه های بیماری آشکار شوند کاهش می یابد.
به بیماران دچار پارکینسون دارویی به نام لوودوپا (levodopa) داده می شود. اما از داروهای دیگر نیز استفاده می گردد.
فیزیورتراپی ، کاردرمانی و گفتار درمانی می توانند در مراحلی از درمان مورد استفاده قرار بگیرند اما هیچکدام نمی توانند جای درمان دارویی را بگیرند.
هدف از درمان بااین روشها فعال نگه داشتن بدن و اجازه دادن به بیمار به انجام کارهای روزمره اش می باشد.
فیزیوتراپی:
فیزیوتراپی دارای منافع ویژه ای برای بعضی از مشکلات این بیماران می باشد. همچنین می تواند در تقویت روحیه بیمار و در قانع کردن اینکه یک کار فعالانجام می دهد و در درمان خودش نقش مهمی بازی می کند، اثرات مفیدی داشته باشد.
تمرینات ورزشی:
انجام فعالیتها و حرکات ورزشی از اهمیت زیادی برخوردار است زیرا مفصل ها و عضلات حرکت نموده، سفتی بیمار کم شده و وضعیت بدنی او بهتر می شود.
راه رفتن یکی از مهمترین و با ارزش ترین تمرینات ورزشی می باشد. در هنگام راه رفتن باید سعی نمود که پشت را صاف نگه داشت، شانه ها به عقب بروند و سر راست نگه داشته شود. واضح است که باید بیمار از راه رفتن روی زمین ناهموار، برفی و خیس اجتناب نماید.
گفتار درمانی:
بسیاری از بیماران از اینکه نحوه صحبت کردنشان فرق کرده است ناامید و خجالت زده می شوند. به تدریج متوجه می شوید که صحبت های بیمار آرام و آهسته شده و قادر به بلند صحبت کردن نمی باشد و شما مدام باید از او بخواهید که حرفش راتکرار کند یا بلندتر صحبت کند. جلمات وی ممکن است بصورت بریده بریده و با شک گفته شوند و هیچ گونه تغییری در زیر و بمی شدت صداها ایجاد نشود.
یک متخصص گفتاردرمانی می تواند با انجام آموزشهایی در صحبت کردن تا حد زیادی به بیمار کمک کند تا ارتباط کلامی آسانتر برقرار کند.
رژیم غذایی:
بسیاری از بیماران مبتلا به پارکینسون دچار کاهش وزن می شوند ، زیرا کم اشتها بوده و غذای کمتری مصرف می کنند. این بیماران باید از یک رژیم غذایی که حاوی تمام نیازهای غذایی آنها باشد استفاده نمایند. خوردن میوه ها و سبزیهای تازه باعث می شود که فیبر موجود در آنها از بروز یبوست در این بیماران جلوگیری نماید.
بعضی از بیمارانی که از داروهای لوودوپا استفاده می کنند متوجه می شوند که خوردن پروتئین ها می تواند با اثر این دارو تداخل نماید. محدود کردن مصرف پروتئین ها و یا عدم مصرف همزمان داروها باغذاها می تواند به برطرف شدن این مشکل کمک نماید. برای اینکه دارو به خوبی اثر نماید باید آن را قبل از غذا و با معده خالی مصرف نمود.
برای بیمارانی که مشکل بلع دارند، استفاده از یک رژیم غذایی که حاوی غذاهای نرم می باشد مفید خواهد بود. مصرف مقادیر زیاد مایعات در طی روز اهمیت زیادی دارد زیرا باعث می شود که بیمار دچار بی آبی نشود و از بروز یبوست نیز جلوگیری می کند.
