[نسترنى]

سیتالوپرام یک داروی ضد افسردگی از گروه مهارکننده‌های بازجذب سروتونین است که برای درمان اختلالات خلقی و درمان اختلالات افسردگی شدید به کار برده می‌شود. سیتالوپرام گاه برای درمان اختلالات اضطرابی نیز تجویز می‌شود.

سیتالوپرام در سال ۱۹۸۹ توسط شرکت دانمارکی لاندبک ساخته شد و با پایان مدت حق انحصاری تولید آن در سال ۲۰۰۳ کمپانی‌های دیگر داروسازی نیز ساخت آن را آغاز کرده‌اند.

استفاده از سیتالوپرام برای درمان افسردگی، اختلال هراس و اضطراب اجتماعی مورد تأیید است. این دارو همچنین در کاهش نوروپاتی دیابتی و انزال زودرس نیز موثر است و مصرف هم‌زمان آن به همراه آمی تریپتیلین برای جلوگیری از حملات میگرن شدید موثر است.

سیتالوپرام بیشتر در دوز درمانی ۲۰ تا ۶۰ میلیگرم در روز به خوبی تحمل می‌شود و عارضه چندانی ندارد. احتمال تداخل دارویی سیتالوپرام از دیگر اس‌اس‌آرآی‌ها کمتر است و در هنگام اوردوز هم داروی کم خطری‌ست. با این حال گزارش‌هایی از مرگ با مصرف ۸۴۰ تا ۱۹۶۰ میلیگرم گزارش شده‌است. امکان بروز سندرم ترک اس‌اس‌آرآی‌ها پس از قطع مصرف سیتالوپرام وجود دارد. به همین جهت توصیه می‌شود که قطع مصرف به طور تدریجی انجام شود.

عوارض جانبی

حالت فراموشی، اختلالات جنسی، خواب آلودگی، خشکی دهان، تهوع ومنگی و در برخی موارد تاری دید، اختلال ادراک ، اختلالات خواب، اشکال در تنفس، تب، اختلالات قاعدگی در بانوان، افزایش حجم و دفعات ادرار، بثورات جلدی، خارش، دردشکمی و ناراحتی معده، اسهال، بی اشتهایی، اضطراب، دردمفاصل، بی حالی، نفخ شکم، کاهش فشارخون یا کاهش فشار خون وضعیتی، افزایش بزاق، تعریق زیاد، میگرن، آبریزش بینی، سینوزیت، اختلالات ماینک و لرزش از عوارض جانبی این دارو هستند.