[همسر یک مشکوک به ام اس]

عموما این بیماری در سالهای گذشته که داروها هم پیشرفت نکرده بودند در 5 سال اول روند خوبی داشت و حملات کم و شرایط بیمار حاد نبود اما از 5 سال دوم حملات شدت می گرفت و شرایط بیمار هر روز که می گذشت بدتر می شد و از 10 سال به بالا ناتوانی به بالاترین حد می رسید ولی اینکه بعضی ها در 2 تا 3 سال اول ویلچر نشین می شدند چند دلیل داشت یکی اینکه بیماریشان از نوع پیشرونده بود 10 درصد و حتی بعضی عود کننده و پیشرونده بود که حدود 1 درصد ام اسی ها از این نوع نادرند و یا اینکه طرف نوع عود کننده و فروکش کننده بود اما دچار ام اس زدگی می شد یعنی ترس از ام اس و بعد از یک حمله شدید و بی حسی موقتی که گاهی چند ماه طول می کشید دیگر جرات نمی کرد از جای خود بلند شود و خود را معلول فرض می کرد و همیشه روی ویلچر می نشست البته بعضی وقتها هم با کمی شارژهای روحی دوباره از جا بر می خواستند. امروزه داروهای کنترل کننده تعداد حملات شدت حملات و میزان ضایعات را کاهش داده اند و هنوز چون زمان زیادی از شروع درمانها نمی گذرد نمی توان پیش بینی کرد که بعد از بیست سال یا بیشتر ناتوانی ها بروز می کند اما همین قدر بدونیم که نسل آینده داروها تا 90 درصد کاهش در حملات و ضایعات دارند و گر چه درمان نیستند اما اگر بیماری سابقا سالی یک حمله داشت و بعد از 10 سال 10 حمله را شاهد بود و فرض کنیم این ده حمله باعث ناتوانی این شخص می شد حالا اگر همین شخص تا 90 درصد حملات و ضایعات کاهش یابد بعد از 90 سال اگر همان روند قبلی را طی کند دچار ناتوانی می شود. البته نقشهای مکمل هم به مرور زمان دارند تائید می شوند مانند ورزش ویتامین D و مصرف مثلا ماهی که گفته می شود بیماری اگر هفته ای 3 وعده ماهی مصرف کند ناتوانی 5 سال به تعویق می افتد.