[پروانه]

سلام به همه دوستان خوبم اول از خودم بگم که من از اول به بیماریم زیاد فکر نکردم و نخواستم زیاد درباره اش بدونم همیشه خوشحال و پرامیدم و میگم هیچی عوض نشده فقط بایدهوای خودم و داشته باشم با این حال زمانهایی هست که به بن بست میرسم...درباره نظر همه شما دوستان بگم درسته که فکر مثبت و امیدبه ادم انرژی میده بهتره بحث زیاد انرزی منفی نده ما باید خودمون و شاد و اروم نگه داریم اما اینجا یه چیز خیلی مهم هستش:روانشناسی تایید کرده که بسیاری از مشکلات روحی و عصبی حتی ازطریق بیان اونها و اینکه طرف مقابل با حرکات و رفتارهای غیر کلامی مثل لبخند و تکان دادن سر برای نشان دادن توجه کردن یا گفتن کلماتی کوتاه برای امیددادن واقعا حل شدن همه انسانها با حرف زدن با انسانهای مثبت نیاز دارن پس محدود به ماها نیست که ام اس داریم..ما تو این سایت مثل زنجیربهم وصل هستیم و یکی ناامیدباشه همه رو ناامیدنمیکنه بلکه همه دست تو دست هم میتونن اون و بالا بکشن اگه هم کسی از حرفهای منفی کسی ناراحت میشه بهتره روراست باشیم بخاطر اینکه خودش هم غم پنهانی داره که با یه تلنگربیدارشده شخص مقابل با گفتنش سبک میشه نه اینکه مثل بعضی ها خاکش کرده و هر لحظه ممکنه فوران کنه ما بهتره هرموقع میاییم اینجا اول ناراحتیمون و بیان کنیم بعداز دیگران انرژی مثبت بگیریم تا ظرف پر خالی نشه میشه اون و پر کرد؟؟؟همه موقع خندیدن دور ادم جمع میشن و موقع گریه فاصله میگرن اما ماها برا همدیگه همه نیستیم شایددنیای همیم شایدهمه چیزهمیم پس تو همه لحظات باهم باشیم وقتی میشنویم عزیزی چقدر ناامیدو سرد هستش با حالت تعجب یا سرزنش خودمون و ازش جدا نکنیم بگیم ماهم زمانی این مشکل و داشتیم و حالا بهتریم و تو هم بهتر میشی این امیدغیر مستقیم هستش و به طرف برنمیخوره انسانها نبایدفقط فکر خودشون باشن بهتر مرحمی برا زخم های هم باشن عزیزانم من قصدنصیحت ندارم و خواهرکوچک همه شماهستم .ممنونم