[moon light]

شاید باور نکنید ولی من وقتی بچه بودم حتی تا دوران نوجوانی بشدت دوست داشتم با یه معلول ازدواج کنم اما از طرفی هم میدونستم که خانوادم به هیچ وجه این موضوعو نمیپذیرن و خودمو واسه مجاب کردن اونا یا حتی ترک کردنشون آماده کرده بودم.اما نمیدونم چرا خودم به این شرایط مبتلا شدم.شاید خدا میخواد بهم بگه اونقد که تو دلت پاک و صافه،دیگر بنده های من ممکنه اینجور نباشن وبا این بیماری چهره زشت اونا رو بهم نشون بده.
درهرصورت من با هربیماری ازدواج میکردم واصلا بیماریش واسم مهم نبود.
جواب سوال سروش جان هم میدم.من به خودم مطمئنم که میتونم طرف مقابلم رو خوشبخت کنم.بیماری ذره ای در اراده و توانایی من تاثیرگذار نخواهد بود.حتی اطرافیانمم این موضوعو فهمیدن.چون تلاش منو واسه رسیدن به نهایت خوشبختی و خوشحال کردن و خوشبختی دیگران رو با چشم دیدن و اینو همیشه بهم میگن.من مطمئنم همسرم رو میتونستم خوشبخت بکنم

[mahdiye1989]

سوال سختیه,به نظرم آدم باید تو شرایطش قرار بگیره ولی درکل فکر میکنم با شناختی که [i]

---

سوال سختیه,به نظرم آدم باید تو شرایطش قرار بگیره ولی درکل فکر میکنم با شناختی که الان از این بیماری دارم,اگه چنین موقعیتی برام پیش میومد مطمئنا قبول میکردم.
به قول یکی از دوستان خدا داره منو همسرمو باهم امتحان میکنه.

[saeid]

اگه دوستش داشته باشم صد در صد

[ehsan 10054]

سووال سختیه
اگه سرپا بود که باهم بریم تو خیابوننا جنگلا...
در کل عشق این حرفا حالیش نیست
کلا چون آدمه عاشق پیشه هسته چرا که نه
برا من مهم نیست (حالا حالم بدتر از همس)

[الی کوچولو]

اگه مثل الآن از این بیماری اطلاعاتی داشتم، خب بله چرا که نه
ولی اگه مثل قبل از ابتلا به بیماری بودم و هیچی در موردش نمی دونستم، مطمئنا نه!

[طلوع]

منم میگم اگه پای عشق در میون بود قبول میکردم ولی به نظرم باز تا وقتی آدم تو موقعیت قرار نگیره همه ی اینا در حد شعاره.
همین طور که برا خودم پیش اومد کسی که یه عمر ادعای دوست داشتنم رو داشت پا پس کشید با اینکه من اصلا علائم ظاهری ندارم

[minoshka]

با شناختی که از خودم دارم اره فقط کافیه پای عشق و دوست داشتن برام وسط باشه
همیشه وقتی اسم یه بیماری میاد وسط به این فکر میکردم ومیکنم که اون ادم خودش توی بیمار بودنش سهمی نداشته و نداره
و اینا همش خواست خداست.شاید به این دلیل که از همون بچگیم دیدم که عزیزترین کس زندگیم داره با سرطان میجنگه

[برگ 7]

اگر ام اس نداشتم و يه ام اسى ميومد خاستگارى باهاش ازدواج نمى کردم. ولى اگه شناخت قبلى وعلاقه در ميون بود وهمه ى معيارها با هم جور بود ازدواج مى کردم وبه طول زندگى فکر نمى کردم فقط عرض زندگى رو در نظر مى گرفتم

[طلایی]

من که واسه همین ام اسم امروز یه خاستگارمو از دس دادم احساس تنهایی عجیبی میکنم بچه ها

[مولتی ام اس]

نمیدونم، شاید...
من قبل از اینکه مهمون کوچولومون تشریف بیارن، ام اس رو برابر با ناتوانی تدریجی میدونستم و دید خوبی نسبت بهش نداشتم البته میدونستم که از طول عمر کم نمیکنه ولی کم کم ناتوان میکنه
ازون جایی که آدمی هستم که سعی میکنم موارد رو بررسی کنم بعد نتیجه گیری کنم مطمئنم که در موردش تحقیق می کردم
الان هم به خواستگارم حق میدم که نتونست بیماری من رو بپذیره و جواب منفی به من داد.
هرچند که بعد از اون، خواستگارای دیگه ای داشتم که حتی جرات گفتن بهشون رو هم از دست داده بودم و فکر می کنم که نظر اونا هم مثل قبلی باشه.