2012/03/07, 11:27 AM
خواص عدس
![[تصویر: قبفتفق.bmp]](http://ups.night-skin.com/up-90-12/قبفتفق.bmp)
کلیات گیاه شناسی
ویژگی ها
گیاهی است از تیره پروانه واران که یک ساله می باشد. برگ های آن دارای 14 تا 10 برگچه دراز کرکدار است. گل هایش سفید و از لکه های بنفش برخوردار است. میوه اش حاوی دو دانه و نیامک بوده و ساقه و برگ های عدس به مصرف علوفه حیوانات می رسد. عدس در اراضی آهکی خوب می روید ولی در اراضی رستی چندان عمل نمی آید. دانه های عدس به شکل عدس های محدب الطرفین می باشند که مغذی بوده و یکی از مواد خوب غذایی انسان شمرده می شوند.
عدس دو نوع است: عدس سبز که ریز و درشت دارد و عدس قرمز که آن را لپه می کنند و به نام «دال» معروف است. عدس به حالت وحشی و خودرو در مناطق آسیای غربی، یونان، ایتالیا و در تمام مناطق مدیترانه ای کاشته می شود. در ایران در بیشتر مناطق عمل می آید و تکثیر آن معمولاً در اوایل بهار صورت می گیرد. بهترین نوع عدس آن است که سفید، پهن و زودپز باشد و اگر در آب خیس نمایند، سیاه نشود.
طرز تهیه عدس
![[تصویر: ثف5عقیا.jpg]](http://ups.night-skin.com/up-90-12/ثف5عقیا.jpg)
تهیه عدس کار آسانی است. آن را به راحتی می توان پاک کرد و آشغال هایش را زدود. عدس را 20 تا 15 دقیقه در آب بجوشانید و لازم نیست خشکش کنید. همچنین به هنگام پختن عدس، به آن نمک نیفزایید چرا که امکان دارد سفت شود. نگهداری آن نیز راحت است. عدس را در مکانی خشک و خنک نگه دارید. در نگهداری طولانی مدت ممکن است رنگش تغییر کند اما مزه اش همچنان باقی می ماند.
عدس دارای مواد غذایی باارزش و کافی است و برای آنکه به صورت یک غذای کامل در آید، نیاز به اضافه کردن مواد چرب به آن نیست. هضم عدس به مراتب آسان تر از نخود است.
خواص تغذیه ای و درمانی عدس
عدس یکی از حبوباتی است که طبیعت آن معتدل ولی خشک است و پوست آن گرم و مغزش سرد می باشد. عدس دارای مواد مغذی، الیاف گیاهی، کربوهیدرات پیچیده و اسیدفولیک است. همچنین سرشار از مواد غذایی مفید به ویژه پروتئین و اسیدآمینه های مختلف و غنی می باشد. کم کالری و کم چربی بوده و کلسترول ندارد و در کنار این موارد لازم است متذکر شویم که عدس بسیار ارزان است (البته در مقایسه با مواد مغذی دیگر).
عدس دارای مقدار زیادی اسیدفولیک است. مطابق توصیه های انجمن سلامتی ایالات متحده، مصرف 400 میکروگرم اسیدفولیک برای خانم هایی که باردار هستند ضروری است و اکثر بانوان این مقدار را مصرف نمی کنند.
یک دوم لیوان عدس پخته، 90 درصد از مقدار توصیه شده را تأمین می کند. در ضمن عدس منبع خوبی از آهن و برای خانم هایی که کم خونی ناشی از فقر آهن دارند مناسب می باشد.
خانه و خانه داری
مصرف عدس همراه با غذاهای غنی از ویتامین «ث» مانند گوجه فرنگی، فلفل سبز، کلم بروکلی، مرکبات و عصاره آنها موجب افزایش جذب آهن موجود در عدس می شود. عدس از لحاظ پروتئین غنی است و فقط یک اسیدآمینه کم دارد و نام آن «میتونین» است. اضافه کردن مقداری جو یا تخم مرغ، آجیل، دانه ها، گوشت و یا پنیر سبب کامل شدن پروتئین عدس می شود و می توان گفت کیفیت پروتئین غذایی را بالا می برد.
همچنین عدس دارای الیاف گیاهی محلول است که همانند یک برس برای دستگاه گوارش عمل می کند و باعث تمیز شدن دستگاه گوارش می شود. این نوع الیاف گیاهی موجب کاهش قند و کلسترول خون شده و به کاهش انسولین مصرفی در بیماران مبتلا به مرض قند می انجامد.
آبی را که عدس در آن پخته می شود اگر تناول کنید، لینت مزاج می دهد.
هشدار:
![[تصویر: یبرسیب.jpg]](http://ups.night-skin.com/up-90-12/یبرسیب.jpg)
زیاده روی در خوردن عدس، قدرت دید چشم را کم کرده و باعث خواب های آشفته می شود.
نقل شده پیغمبر اکرم(ص) فرمود: «عدس بخورید زیرا عدس، دانه مبارک و مقدسی است که رقّت قلب می آورد و اشک را زیاد می کند و هفتاد پیامبر که آخرین شان عیسی بن مریم است، آن را مبارک دانسته اند.»
و نیز نقل شد امیرالمؤمنین علی(ع) فرمود: «خوردن عدس، دل را نازک می کند و اشک را جاری می سازد.»
یکی از بنی اسرائیل از سنگدلی و کمی اشک خود به خداوند متعال شکایت کرد. خداوند به وسیله پیغمبری برای او وحی فرستاد که عدس بخور. او نیز چنین کرد. دلش نازک شد و اشکش جاری گردید.
دانه عدس دارای ویتامین های «آ»، «ب»، «ث»، «پ پ»، «6B»، «2B»، «1B» و فلزاتی چون آهن و کلسیم و از همه بیشتر فسفر می باشد و از آلبومین، هیدرات دوکربن،
چربی، آب، سلولز، پتاسیم، منیزیم، ترکیب پروتئین، تریپتونان، ترهئونین، ایزولوسین، لوسین، لیزین، میتونین، سیستین، فنیل آلانین، نیروزین و والین برخوردار است.
عدس از آن دسته دانه های خوراکی و مغذی است که خیلی زود می پزد. لعابدار است و در موارد ناراحتی های روده مفید می باشد. عدس پخته را در هر مرهمی برای پاک کردن زخم های بدن به کار می برند. مسواک زدن با سوخته گرد عدس برای سفید کردن دندان مفید است.
عدس نفّاخ، دیرهضم و کاهنده میل جنسی است. زیاده روی در مصرفش، غلیظ کننده خون است و جریان خون را در رگ های باریک کُند می کند و ممکن است موجب کم شدن قوه بینایی، سوزش ادرار، قولنج، ناراحتی های عصبی، بند آمدن قاعدگی و درد و شدت بواسیر شود. به همین جهت معمولاً عدس را با روغن کنجد یا روغن بادام و سرکه و سایر مخلفات دیگر طبخ کرده و می خورند.
بهترین طریقه خوردن عدس، جوانه آن است که ضمن اینکه معایب فوق را ندارد، محسّنات خوب آن را به مقدار فوق العاده بیشتری نیز به همراه دارد.
مصرف عدس موجب فعالیت کلیه، تقویت عضله قلب، تقویت خون، عضلات و رشد و نمو کودکان و فعالیت یاخته ها (سلول ها)ی مغز و هوش و حافظه را افزایش می دهد. علاوه بر این، سوخت و ساز بدن را تنظیم و از کمی خون جلوگیری می کند. درمان کننده تکرر ادرار و خونریزی قاعدگی است. آب عدس پخته مسکّن سرفه، درد سینه و ملین است. ضماد عدس پخته با سرکه، ورم و آب را درمان می کند. گرد سوخته عدس سفیدکننده دندان ها و درمان بخش زگیل است. ضماد پخته آن با برگ کلم جهت ورم پستان که بر اثر انعقاد شیر به هم رسیده باشد، مفید است. خون و ترشحات داخلی را ترش می کند. مادرانی که آرزوی داشتن دختر دارند، از این خاصیت عدس می توانند استفاده نمایند.
عدس یکی از حبوبات است که از قدیم‌الایام در اکثر نقاط دنیا کشت می‌شده است. گیاه شناسان اعتقاد دارند که عدس حتی قبل از تاریخ نیز وجود داشته است. عدس از نظر مقدار پروتئین بسیار غنی است و در بین گیاهان فقط لوبیا و سویا بیشتر از عدس پروتئین دارند. عدس گیاهی است یکساله که ارتفاع آن بیش از 30 سانتیمتر نیست.
برگهای آن دارای 6 تا 14 برگچه می‌باشد که در انتهای آن پیچک قرار دارد. گلهای عدس رنگ سفید و دارای رگه‌هایی به رنگ بنفش است. میوه آن غلاف کوچکی است و معمولا در هر غلاف 1 تا 3 عدس وجود دارد. عدس دو نوع است، عدسی که دانه آن گرد و سبتا درشت است و رنگ آن سبز مایل به زرد است و عدس ریز یا عدس قرمز که دانه‌های آن ریز و به رنگ قرمز می‌باشد.
ترکیبات شیمیایی
عدس منبع غنی پروتئین و ویتامینهای گروه B می‌باشد.
خواص داروئی
عدس از نظر طب قدیم ایران معتدل و خشک است و مانند دیگر گیاهان پوست و دانه آن دارای اثرات متضاد یکدیگر می‌باشد. یعنی پوست عدس گرم و خود عدس قابض است. به عبارت دیگر پوست آن ملین و مغز آن ضد اسهال می‌باشد. عدس یک غذای کامل است و انرژی لازم را برای کارهای بدنی برای انسان تامین می‌کند.
•عدس زیاد کننده ترشحات شیر است و مادران شیرده حتما باید از آن استفاده کنند.
•عدس را روی پوست ملتهب بگذارید التهاب را برطرف می‌کند.
•برای درمان زخمهای دهان و گلو و دیفتری عدس را پخته و آب آنرا غرغره کنید.
•برای تقویت معده و برطرف کردن گاز معده عدس پخته را با سرکه میل کنید.
•آش عدس با روغن بادام برای دوران نقاهت بهترین غذاست.
•پماد در عدس با سرکه برای ترک دست و پا که به علت سرما عارض شده سودمند است.
•عدس را می‌توان به عنوان مسهل هم مصرف کرد چون دارای لعاب زیادی است که در درمان ناراحتیهای روده نیز موثر است.
•عدس پخته را به عنوان مرهم برای زخم نیز می‌توان بکار برد.
مضرات
عدس با تمام مزایایی که دارد نباید زیاد مصرف شود و در خوردن آن اسراف گردد زیرا اولا دیر هضم است و تولید نفخ می‌کند ثانیا قابض است و جریان خون را در رگها آهسته می‌کند. البته می‌توان برای جلوگیری از این عوارض عدس را با روغن کنجد و یا روغن بادام و با سرکه خورد. ضمنا عدس به علت داشتن میکروپروتئین برای افرادی که ناراحتی کلیه دارند، زیانبخش است.
کلیات گیاه شناسی
ویژگی ها
گیاهی است از تیره پروانه واران که یک ساله می باشد. برگ های آن دارای 14 تا 10 برگچه دراز کرکدار است. گل هایش سفید و از لکه های بنفش برخوردار است. میوه اش حاوی دو دانه و نیامک بوده و ساقه و برگ های عدس به مصرف علوفه حیوانات می رسد. عدس در اراضی آهکی خوب می روید ولی در اراضی رستی چندان عمل نمی آید. دانه های عدس به شکل عدس های محدب الطرفین می باشند که مغذی بوده و یکی از مواد خوب غذایی انسان شمرده می شوند.
عدس دو نوع است: عدس سبز که ریز و درشت دارد و عدس قرمز که آن را لپه می کنند و به نام «دال» معروف است. عدس به حالت وحشی و خودرو در مناطق آسیای غربی، یونان، ایتالیا و در تمام مناطق مدیترانه ای کاشته می شود. در ایران در بیشتر مناطق عمل می آید و تکثیر آن معمولاً در اوایل بهار صورت می گیرد. بهترین نوع عدس آن است که سفید، پهن و زودپز باشد و اگر در آب خیس نمایند، سیاه نشود.
طرز تهیه عدس
تهیه عدس کار آسانی است. آن را به راحتی می توان پاک کرد و آشغال هایش را زدود. عدس را 20 تا 15 دقیقه در آب بجوشانید و لازم نیست خشکش کنید. همچنین به هنگام پختن عدس، به آن نمک نیفزایید چرا که امکان دارد سفت شود. نگهداری آن نیز راحت است. عدس را در مکانی خشک و خنک نگه دارید. در نگهداری طولانی مدت ممکن است رنگش تغییر کند اما مزه اش همچنان باقی می ماند.
عدس دارای مواد غذایی باارزش و کافی است و برای آنکه به صورت یک غذای کامل در آید، نیاز به اضافه کردن مواد چرب به آن نیست. هضم عدس به مراتب آسان تر از نخود است.
خواص تغذیه ای و درمانی عدس
عدس یکی از حبوباتی است که طبیعت آن معتدل ولی خشک است و پوست آن گرم و مغزش سرد می باشد. عدس دارای مواد مغذی، الیاف گیاهی، کربوهیدرات پیچیده و اسیدفولیک است. همچنین سرشار از مواد غذایی مفید به ویژه پروتئین و اسیدآمینه های مختلف و غنی می باشد. کم کالری و کم چربی بوده و کلسترول ندارد و در کنار این موارد لازم است متذکر شویم که عدس بسیار ارزان است (البته در مقایسه با مواد مغذی دیگر).
عدس دارای مقدار زیادی اسیدفولیک است. مطابق توصیه های انجمن سلامتی ایالات متحده، مصرف 400 میکروگرم اسیدفولیک برای خانم هایی که باردار هستند ضروری است و اکثر بانوان این مقدار را مصرف نمی کنند.
یک دوم لیوان عدس پخته، 90 درصد از مقدار توصیه شده را تأمین می کند. در ضمن عدس منبع خوبی از آهن و برای خانم هایی که کم خونی ناشی از فقر آهن دارند مناسب می باشد.
خانه و خانه داری
مصرف عدس همراه با غذاهای غنی از ویتامین «ث» مانند گوجه فرنگی، فلفل سبز، کلم بروکلی، مرکبات و عصاره آنها موجب افزایش جذب آهن موجود در عدس می شود. عدس از لحاظ پروتئین غنی است و فقط یک اسیدآمینه کم دارد و نام آن «میتونین» است. اضافه کردن مقداری جو یا تخم مرغ، آجیل، دانه ها، گوشت و یا پنیر سبب کامل شدن پروتئین عدس می شود و می توان گفت کیفیت پروتئین غذایی را بالا می برد.
همچنین عدس دارای الیاف گیاهی محلول است که همانند یک برس برای دستگاه گوارش عمل می کند و باعث تمیز شدن دستگاه گوارش می شود. این نوع الیاف گیاهی موجب کاهش قند و کلسترول خون شده و به کاهش انسولین مصرفی در بیماران مبتلا به مرض قند می انجامد.
آبی را که عدس در آن پخته می شود اگر تناول کنید، لینت مزاج می دهد.
هشدار:
زیاده روی در خوردن عدس، قدرت دید چشم را کم کرده و باعث خواب های آشفته می شود.
نقل شده پیغمبر اکرم(ص) فرمود: «عدس بخورید زیرا عدس، دانه مبارک و مقدسی است که رقّت قلب می آورد و اشک را زیاد می کند و هفتاد پیامبر که آخرین شان عیسی بن مریم است، آن را مبارک دانسته اند.»
و نیز نقل شد امیرالمؤمنین علی(ع) فرمود: «خوردن عدس، دل را نازک می کند و اشک را جاری می سازد.»
یکی از بنی اسرائیل از سنگدلی و کمی اشک خود به خداوند متعال شکایت کرد. خداوند به وسیله پیغمبری برای او وحی فرستاد که عدس بخور. او نیز چنین کرد. دلش نازک شد و اشکش جاری گردید.
دانه عدس دارای ویتامین های «آ»، «ب»، «ث»، «پ پ»، «6B»، «2B»، «1B» و فلزاتی چون آهن و کلسیم و از همه بیشتر فسفر می باشد و از آلبومین، هیدرات دوکربن،
چربی، آب، سلولز، پتاسیم، منیزیم، ترکیب پروتئین، تریپتونان، ترهئونین، ایزولوسین، لوسین، لیزین، میتونین، سیستین، فنیل آلانین، نیروزین و والین برخوردار است.
عدس از آن دسته دانه های خوراکی و مغذی است که خیلی زود می پزد. لعابدار است و در موارد ناراحتی های روده مفید می باشد. عدس پخته را در هر مرهمی برای پاک کردن زخم های بدن به کار می برند. مسواک زدن با سوخته گرد عدس برای سفید کردن دندان مفید است.
عدس نفّاخ، دیرهضم و کاهنده میل جنسی است. زیاده روی در مصرفش، غلیظ کننده خون است و جریان خون را در رگ های باریک کُند می کند و ممکن است موجب کم شدن قوه بینایی، سوزش ادرار، قولنج، ناراحتی های عصبی، بند آمدن قاعدگی و درد و شدت بواسیر شود. به همین جهت معمولاً عدس را با روغن کنجد یا روغن بادام و سرکه و سایر مخلفات دیگر طبخ کرده و می خورند.
بهترین طریقه خوردن عدس، جوانه آن است که ضمن اینکه معایب فوق را ندارد، محسّنات خوب آن را به مقدار فوق العاده بیشتری نیز به همراه دارد.
مصرف عدس موجب فعالیت کلیه، تقویت عضله قلب، تقویت خون، عضلات و رشد و نمو کودکان و فعالیت یاخته ها (سلول ها)ی مغز و هوش و حافظه را افزایش می دهد. علاوه بر این، سوخت و ساز بدن را تنظیم و از کمی خون جلوگیری می کند. درمان کننده تکرر ادرار و خونریزی قاعدگی است. آب عدس پخته مسکّن سرفه، درد سینه و ملین است. ضماد عدس پخته با سرکه، ورم و آب را درمان می کند. گرد سوخته عدس سفیدکننده دندان ها و درمان بخش زگیل است. ضماد پخته آن با برگ کلم جهت ورم پستان که بر اثر انعقاد شیر به هم رسیده باشد، مفید است. خون و ترشحات داخلی را ترش می کند. مادرانی که آرزوی داشتن دختر دارند، از این خاصیت عدس می توانند استفاده نمایند.
عدس یکی از حبوبات است که از قدیم‌الایام در اکثر نقاط دنیا کشت می‌شده است. گیاه شناسان اعتقاد دارند که عدس حتی قبل از تاریخ نیز وجود داشته است. عدس از نظر مقدار پروتئین بسیار غنی است و در بین گیاهان فقط لوبیا و سویا بیشتر از عدس پروتئین دارند. عدس گیاهی است یکساله که ارتفاع آن بیش از 30 سانتیمتر نیست.
برگهای آن دارای 6 تا 14 برگچه می‌باشد که در انتهای آن پیچک قرار دارد. گلهای عدس رنگ سفید و دارای رگه‌هایی به رنگ بنفش است. میوه آن غلاف کوچکی است و معمولا در هر غلاف 1 تا 3 عدس وجود دارد. عدس دو نوع است، عدسی که دانه آن گرد و سبتا درشت است و رنگ آن سبز مایل به زرد است و عدس ریز یا عدس قرمز که دانه‌های آن ریز و به رنگ قرمز می‌باشد.
ترکیبات شیمیایی
عدس منبع غنی پروتئین و ویتامینهای گروه B می‌باشد.
خواص داروئی
عدس از نظر طب قدیم ایران معتدل و خشک است و مانند دیگر گیاهان پوست و دانه آن دارای اثرات متضاد یکدیگر می‌باشد. یعنی پوست عدس گرم و خود عدس قابض است. به عبارت دیگر پوست آن ملین و مغز آن ضد اسهال می‌باشد. عدس یک غذای کامل است و انرژی لازم را برای کارهای بدنی برای انسان تامین می‌کند.
•عدس زیاد کننده ترشحات شیر است و مادران شیرده حتما باید از آن استفاده کنند.
•عدس را روی پوست ملتهب بگذارید التهاب را برطرف می‌کند.
•برای درمان زخمهای دهان و گلو و دیفتری عدس را پخته و آب آنرا غرغره کنید.
•برای تقویت معده و برطرف کردن گاز معده عدس پخته را با سرکه میل کنید.
•آش عدس با روغن بادام برای دوران نقاهت بهترین غذاست.
•پماد در عدس با سرکه برای ترک دست و پا که به علت سرما عارض شده سودمند است.
•عدس را می‌توان به عنوان مسهل هم مصرف کرد چون دارای لعاب زیادی است که در درمان ناراحتیهای روده نیز موثر است.
•عدس پخته را به عنوان مرهم برای زخم نیز می‌توان بکار برد.
مضرات
عدس با تمام مزایایی که دارد نباید زیاد مصرف شود و در خوردن آن اسراف گردد زیرا اولا دیر هضم است و تولید نفخ می‌کند ثانیا قابض است و جریان خون را در رگها آهسته می‌کند. البته می‌توان برای جلوگیری از این عوارض عدس را با روغن کنجد و یا روغن بادام و با سرکه خورد. ضمنا عدس به علت داشتن میکروپروتئین برای افرادی که ناراحتی کلیه دارند، زیانبخش است.
فعلا سکوت را برگزیدیم ............
