+- وبسایت تخصصی ام اس سنتر | بیماری ام اس | مرجع تخصصی ام اس (https://mscenter.ir)
+-- انجمن: پزشكي (https://mscenter.ir/Forum-%D9%BE%D8%B2%D8%B4%D9%83%D9%8A)
+--- انجمن: پزشكي (https://mscenter.ir/Forum-%D9%BE%D8%B2%D8%B4%D9%83%D9%8A--24)
+--- موضوع: پیشرفت های جدید دردرمان قطع نخاع (/Thread-%D9%BE%DB%8C%D8%B4%D8%B1%D9%81%D8%AA-%D9%87%D8%A7%DB%8C-%D8%AC%D8%AF%DB%8C%D8%AF-%D8%AF%D8%B1%D8%AF%D8%B1%D9%85%D8%A7%D9%86-%D9%82%D8%B7%D8%B9-%D9%86%D8%AE%D8%A7%D8%B9)
راه رفتن موشهای قطع نخاعی - nahid - 2011/01/02
محققین موشهای قطع نخاعی را به راه رفتن وا داشتند
شباهت زیاد سیستم عصبی به یک سیستم الکترونیکی باعث شده تا مطالعات عصب شناسی به یکی از زمینه های مورد علاقه محققین تبدیل شود. بعنوان مثال در حال حاضر چند گروه از پزشکان رشته اعصاب دنیا مشغول تحقیق بر روی چگونگی کنترل و ارسال سیگنالهای عصبی در افراد قطع نخاعی هستند.
در این میان به تازگی گروهی از پژوهشگران دانشگاه لس آنجلس کالیفرنیا میانبری برای این کار ابداع کرده اند: “یک پل عصبی” این پل عصبی می تواند سیگنالهای عصبی برای راه رفتن را از یک طرف ضایعه نخاعی به طرف دیگر آن انتقال دهد. آنها با استفاده از این پل توانسته اند به موشهای قطع نخاعی کمک کنند که بر روی تردمیل بدوند.
جالب است! اما حقیقت این است که ما هنوز فاصله زیادی تا توانایی انتقال پالسهای دلخواه و تفکیکی اعصاب داریم. به عبارت دیگر محققین ما از دو موضوع در این موفقیت سود برده اند: اول اینکه، پالسهایی که منجر به راه رفتن می شوند بر خلاف سایر پالس ها نیاز به پیچیدگی خاص و تفکیک سیگنالها برای هر دسته اعصاب و عضلات ندارد. یک پالس آهسته که به اعصاب قسمت پایینی نخاع (بعد از ضایعه) وارد شود، باعث می شود که رفلکس قدم برداشتن آغاز شود، و به محض اینکه فشار وزن هم بر پاها وارد شود، رفلکس راه رفتن ایجاد میشود. بنابر این ما تنها نیاز داریم که بدانیم چه زمانی باید پاهای عقبی موش را (که بعد از محل قطع نخاع قرار دارند) با یک پالس عصبی به راه رفتن وادار کنیم.
مساله دوم این است که موشها چهار پا دارند. اینکار نه تنها حفظ تعادل را در آنها نسبت به انسان دوپا راحت تر می کند، بلکه به ما کمک می کند بدون اینکه پالسهای نخاعی قبل از ضایعه را ردگیری کنیم، بدانیم چه زمانی باید قسمت بعد از ضایعه را تحریک کنیم.چطور؟ الکترودهای EMG (اندازه گیری فعالیت الکتریکی عضلات) به پاهای جلویی موش وصل می شوند، هنگامی که موش میخواهد راه برود، این الکترودها حرکات عضلات پاهای جلویی را حس کرده و پالسی را به وسیله ای که در پشت موش قرار دارد می فرستند (این سیم ها و وسیله پشت موش در شکل دیده میشوند) سپس این وسیله کوچک سیگنال کوچکی به نخاع بعد از ضایعه می فرستند و رفلکس راه رفتن را در آنها ایجاد میکند.
متناسب با شدت حرکت پاهای جلویی، پاهای عقبی هم حرکت خواهند کرد و می توان موش را به دویدن هم واداشت. این روش موش دوانی، هر چند برای این جوندگان کوچک جواب داده و یک گام مثبت تلقی میشود اما به نظر می رسد راه زیادی داریم تا این تکنیک ها در انسانهای دوپا هم موثر واقع شوند.
– 26دسامبر 2010:
نارنجی- پزشکی و سلامت
درمان قطع نخاع با کمک نانوذرات - warrior - 2011/08/14
درمان قطع نخاع با کمک نانوذرات
بر پایه تحقیقات پژوهشگران آمریکایی، نانوذرات می توانند اتصال سلول های عصبی قطع شده در مبتلایان به قطع نخاع را مجددا برقرار کنند.
آزمایشات بر روی موش ها نشان داد که گلوله های بسیار ریز نانوذرات می توانند ارتباط عصب های قطع شده را مجددا برقرار کرده و موش ها قادرند پس از درمان، مجددا راه بروند.
در مواردی که آسیب شدیدی به نخاع وارد شده است، ارتباط بین مغز و اعصاب در ناحیه زیر آسیب قطع و تمام ماهیچه هایی که از سوی این اعصاب هدایت می شوند، فلج می شوند.
از آنجا که بافت های عصبی آسیب دیده در مغز و نخاع، دیگر رشد نمی کنند، درمان و معالجه قطع نخاع تاکنون غیر ممکن بوده است.
اما پژوهشگران در سراسر جهان همچنان برای درمان مبتلایان به قطع نخاع تلاش می کنند و به عنوان نمونه با کمک "مواد ویژه و تکانه های الکتریکی"، برقراری اتصال و ارتباط سلول های عصبی را تحریک نموده اند.
پژوهشگران به "روش درمان قطع نخاعی ها با سلول های بنیادی" نیز امید زیادی دارند اما "نانوپزشکی" یک روش جدید است.
بر پایه گزارش "یونزهو شی" از دانشگاه پوردو در لافایت غربی در ایالت ایندیانا در آمریکا و همکارانش در نشریه نانوفناوری با عنوان "نانوذرات، میزان احیاء مجدد سلول های عصبی آسیب دیده را افزایش می دهند"، تزریق نانوذرات احتمالا می تواند به مبتلایان به آسیب های نخاعی کمک کند تا امکان تحرک اعضاء و اندام های حرکتی خود را مجددا کسب نمایند.
پژوهشگران تاثیر نانوذرات موسوم به "کوپلیمر-مایسل" بر روی سلول های عصبی آسیب دیده را بررسی کرده اند. این نانوذرات در آزمایشات به عنوان حامل و ناقل کننده داروها استفاده می شوند تا مواد موثر را به یک ناحیه مورد هدف در بدن به عنوان نمونه به ناحیه ای که یک تومور رشد می کند، منتقل نمایند.
اما پژوهشگران زمانیکه "کوپلیمر-مایسل" را بدون داشتن دارو در خود، به موش های قطع نخاعی تزریق کردند، پی بردند که نانوذرات، خصوصیات و توانایی های بیشتری نیز دارند. نتایج این آزمایش نشان می دهد که نانوذرات، احیاء سلول های عصبی آسیب دیده را به میزان قابل توجهی افزایش می دهند. موش ها کنترل اعضاء و اندام های خود را مجددا کسب کرده و عوارض جانبی مضری نیز مشاهده نشده است.
پژوهشگران بدین خاطر به فکر استفاده از "مایسل" به عنوان ماده درمانی و دارو افتادند زیرا که پوسته و جدار این حامل از "پلی اتیلن گلیکول" (پی.اف.جی.) تشکیل شده است. این پلیمر هم اکنون نیز برای درمان و معالجه آسیب های نخاعی استفاده می شود تا اتصالات و ارتباطات قطع شده را با نوعی "ماده اتصال"، تامین نماید.
پلیمر"پی.اف.جی." می تواند شکاف بین سلول های عصبی آسیب دیده را پر کرده و به رشد همزمان و همراه یکدیگر این سلول ها کمک نماید. "شی" و همکارانش بررسی کردند که این پلیمر تا چه اندازه در شکل خود و یا اما در شکل نانوذرات مایسل می تواند بر درمان و معالجه سلول های عصبی تاثیر بگذارد.
در حالیکه در آزمایشات لابراتواری، میزان احیاء مجدد سلول های عصبی آسیب دیده بدون اضافه نمودن "کوپلیمر-مایسل" صرفا 18 درصد بوده، این رقم در صورت اضافه نمودن این پلیمر به بیش از 60 درصد افزایش یافته است.
پژوهشگران در آزمایش دوم، موش هایی را آزمایش کردند که به دلیل آسیب های نخاعی نمی توانستند اعضاء و اندام خود را حرکت دهند. پژوهشگران به تعدادی از موش ها، ماده رواج اتصال سلول های عصبی و به تعداد دیگری نیز نانوذرات تزریق نمودند. موش هایی که نانوذرات به آنها تزریق شده بود، توانستند پاهای خود را مجددا حرکت بدهند. این موفقیت احتمالا به خاطر کوچکی ذرات است. نانوذرات در حدی کوچک هستند که کبد و کلیه ها آنها را از خون فیلتر نمی کند.
"جی-اکسین چنگ" که در این مطالعات همکاری داشته می گوید، بدین خاطر کافی است که غلظت مایسل، صرفا یک صد هزارم غلظت "پلی اتیلن گلیکول" باشد.
پژوهشگران از 30 سال پیش بر روی استفاده از نانوذرات به عنوان حامل و ناقل داروها در بدن تحقیق می کنند. خصوصیت و امتیاز مایسل این است که دو نوع پلیمر "دافع آب" و "جاذب آب" را با یکدیگر ترکیب می کند.
در محیط دارای آب، مولکول ها اینگونه خود را سازماندهی می کنند که بخش دافع آب به سمت درون خود را نشان دهد. مولکول ها به صورت یک گلوله ریز و کوچک به یکدیگر می چسبند و بخش داخلی و درونی آنها، یک ماده موثر همراه دارد.
mjavadian.persianblog.ir
” تحریک الکتریکی نخاع ” ، شاید رویای درمان فلج نخاعی را محقق کند - ورپریده - 2012/06/07
” تحریک الکتریکی نخاع ” ، شاید رویای درمان فلج نخاعی را محقق کند
به گزارش خبرنگار سایت پزشکان بدون مرز به نقل از بی بی سی ، پژوهشگران عصب شناسی می گویند طی یک تحقیقات ، موش هایی که فلج شده بودند توانستند بعد از تزریق مواد شیمیایی و شوک الکتریکی توسط دانشمندان، راه بروند، بدوند و حتی از پله ها بالا بروند. در واقع موش های فلج ‘راه رفتن دوباره را یادگرفتند’
به گزارش خبرنگار سایت پزشکان بدون مرز به نقل از بی بی سی ، دانشمندان نشان دادند این موش ها بعد از اینکه نخاعشان در مواد شیمیایی شستشو داده شد و به آنها شوک الکتریکی داده شد، دوباره توانستند راه بروند.
یک جراحت در ناحیه نخاع باعث می شود مغز دیگر نتواند اندام ها را کنترل کند. این تحقیق نشان داد که موش های آسیب دیده حتی توانستند با تحریک نخاعی بدوند.
متخصصان می گویند این یک تحقیق استثنایی است و دیگر نمی توان به بازیابی توان حرکت بعد از فلج شدن به عنوان یک رویای دست نیافتنی نگاه کرد و آن را رد کرد.
در سال ۲۰۱۱ پزشکان توانستند توانایی ایستادن را بار دیگر به یک مرد آمریکایی باز گردانند. آنها این کار را با تحریک الکتریکی نخاعی انجام دادند.
این مرد بعد از تصادف با یک اتومبیل از قفسه سینه به پایین فلج شده بود.
محققان موسسه فدرال تکنولوژی سوییس می گویند که توانسته اند توانایی انجام حرکت های دیگر مانند دویدن و بالا رفتن از پله ها را نیز در این موش ها احیا کنند.
نخاع این موش ها از دو نقطه دچار بریدگی شده بود ( اما قطع نشده بود) و این یعنی نخاع قادر نیست پیام مغز را به پاها برساند.
محققان سپس تلاش کردند که این آسیب دیدگی را درمان کنند. در وهله اول مواد شیمیایی به نخاع تزریق کردند تا اعصاب نخاع تحریک شود. به پایه نخاع هم شوک الکتریکی دادند. دانشمندان می گویند به این ترتیب “مغز نخاع” را دوباره بیدار کردند.
با این همه، این اعمال برای بازیابی توان حرکت کافی نبود. این موش ها توسط روبات کنترل می شدند. به آنها خوراکی یا چیزی که دوست داشتند نشان داده می شد که موش ها برای رسیدن به آن باید راه رفتن را “فرا می گرفتند”.
به گفته دانشمندانی که این تحقیق را انجام دادند، این موش ها با گذشت زمان توانستند ابتدا یک قدم و سپس چند قدم راه بروند. به تدریج قادر بودند راه بروند و این روند تا آنجا ادامه یافت که آنها توانستند به سرعت بدوند، از روی موانع بپرند و از پله ها بالا بروند.
پروفسور گرگوار کورتن، رئیس این گروه تحقیق از روند بهبودی این موش ها ابراز شگفتی می کند و می گوید: “این کاملا دور از انتظار بود؛ آنها به اراده خود راه می رفتند و از پله ها بالا می رفتند.”
دانشمندان نشان دادند که در پی عملکرد آنها عصب هاب جدیدی در اطراف محل آسیب دیدگی تشکیل و تغییراتی هم در مغز ایجاد شده است.
با این اوصاف، این روشی برای درمان آسیب دیدگی های نخاعی در انسان ها محسوب نمی شود.
متخصصان می گویند نتایج این تحقیقات بسیار مهم است و پیداست که مسیری که در آن گام برداشته می سود مسیر درستی است. آنها می گویند ما دست کم فهمیده ایم که باید موش ها را وادار کنیم که بخواهند راه بروند و این به خودی خود نشانگر میزان اهمیت آموزش و توانبخشی در این حیطه است