(2015/10/10, 10:06 AM)غزاله نوشته است: برخی از حرفاتونو قبول ندارم من از تنها چیزی که ترس و واهمه ندارم همین چیزی هست که شما میگین، خود من مادرم سکته مغزی کرد دو سال و چند ماه از مادرم مراقبت کردم مادرم حتی نمیتونست خودش غذا بخوره تمام کاراشو انجام میدادم همزمان هم اداره سرکار میرفتم، مادرم که فوت کردن یه دفتر خدمات کامپیوتری راه اندازی کردم با این وضعیتی که دارم دو جا من کار میکنم خرج خانوادمو میدم،انگار نه انگار اتفاقی افتاده تازه من به خانوادم دلگرمی میدم که چیزیم نیس خواهر و برادرام خیلی نگرانم هستن که زمانی چیزیم نشه فقط بخاطر آینده خودم نگرانن نه چیزای دیگه، من بدترین شرایط و سخت ترین شرایطو تو زندگی گذروندم اونوقت توانایی اینو ندارم یه زندگی مشترکو اداره کنم؟!!!! بحث من سر این حرفا نیس که از زندگی مشترک با این شرایطی که دارم ترس و واهمه دارم، بحث من سر دیدگاه جامعه و مردم است که تا اسم ام اس میاری وحشت میکنن چون ندیدن و شناخت ندارن، خوب بهشون فهمونده نشده.هرکسی هم اسم این بیماریو پیشش بیاری راحت پا پس میکشه از اتفاقات آیندش ترس داره.. ان یه واقعیته نمیشه که خودمونو گول بزنیم مگه واقعا طرفت اونقدر درک و فهمش بالا باشه..

(2015/10/10, 01:59 PM)alireza1111 نوشته است: من هم کاملا با ازدواج موافقم! اما همونطور که دوستان گفتن شناخت طرف مقابل (اگه مبتلا به ام اس نیست) از این بیماری و تمام سختی هایی که ممکنه متحمل بشن دو طرف در طول این بیماری خیلی مهمه و اینکه واقعا قدرت تحمل سختی ها رو داشته باشه. متاسقانه در ایران به خاطر احساسی تر بودن, اثر پذیری از صحبت اطرافیان خیلی بیشتره و غیر قابل کتمان که میتونه خیلی فاز منفی بده در رابطه زوجین که یک یا هر دوشون مبتلا به ام اس هستند.

واقع بودن هم مساله خیلی مهمیه. من خدا رو شکر میکنم که در حال حاضر اکثر ماها که در این صفخه فعال هستیم مشکل عدیده ای نداریم با ام اس. اما این رو هم در نظر بگیریم (گوشه چشمی داشته باشیم) که ممکنه روزی برسه که ما هم کم توان تر از الان بشیم هر چند ممکنه اختمالش خیلی کم باشه.

(2015/10/10, 04:49 PM)غزاله نوشته است:

(2015/10/10, 01:59 PM)alireza1111 نوشته است: من هم کاملا با ازدواج موافقم! اما همونطور که دوستان گفتن شناخت طرف مقابل (اگه مبتلا به ام اس نیست) از این بیماری و تمام سختی هایی که ممکنه متحمل بشن دو طرف در طول این بیماری خیلی مهمه و اینکه واقعا قدرت تحمل سختی ها رو داشته باشه. متاسقانه در ایران به خاطر احساسی تر بودن, اثر پذیری از صحبت اطرافیان خیلی بیشتره و غیر قابل کتمان که میتونه خیلی فاز منفی بده در رابطه زوجین که یک یا هر دوشون مبتلا به ام اس هستند.

واقع بودن هم مساله خیلی مهمیه. من خدا رو شکر میکنم که در حال حاضر اکثر ماها که در این صفخه فعال هستیم مشکل عدیده ای نداریم با ام اس. اما این رو هم در نظر بگیریم (گوشه چشمی داشته باشیم) که ممکنه روزی برسه که ما هم کم توان تر از الان بشیم هر چند ممکنه اختمالش خیلی کم باشه.

حرفتونو قبول دارم آدم باید واقع بین باشه و خودشو واسه هر اتفاقی آماده کنه ولی با این وجود نباید با یاس و نامیدی پیش رفت اگه فقط به جنبه های منفی قضیه فک کنیم زود از پا در میایم باید به خودمون امید بدیم ولی نه امید واهی و دور از عقل و منطق فعلا تا سالم هستیم باید مث بقیه مردم زندگی کنیم و از زندگی لذت ببریم کاری نکنیم زندگیو واسه اطرافیان و خانواده زهر کنیم باید شاد باشیم تا اطرافیان هم شاد باشن ناراحتی ما اول به خودمون ضربه میزنه بعد به روحیه خانواده که بهشون احتیاج داریم، به بقیه چیزا هم خدا بزرگه هر چه از دوست آید نکوست