(2010/09/18, 12:02 PM)maryamm نوشته است: نه نبوی نگفته که

همکارش هردفعه تو لیزر میگه

میگه تو از خونتون بیای بیرون کلی از مشکلاتت حل میشه

(2010/12/06, 02:07 PM)earth نوشته است: هي فكر كردم اينو كجا بگذارم ديدم اينجا جاي خوبيه شايد بي ربط نباشه.

بالاترازعشق
http://www.sadayeafghan.com/img/images/mosa1.jpg

وقتى پاى عشق به میان مى آید، وقتى بنا بر این گذاشته مى شود كه خوبى رابا خوبى جواب داد، وقتى قرار مى شود كه وفادارى حرف اول را بزند، آن وقتاست كه بناى زندگى براساس همان پیمانى كه سر سفره عقد گذاشته مى شود،پایه گذارى مى شود. آن وقت است كه عشق هاى پاك روزهاى اول آشنایى ووفادارى از یاد نمى رود و براى همیشه در آسمان زندگى مى درخشد. آن وقت استكه سربالایى هاى زندگى سخت و طاقت فرسا به نظر نمى آید.
آمنه شیخ زنىاست روستایى كه سالهاست با عشق و امید به آینده و توكل به خدا نشسته و ذرهو ذره عشق نثار مردى كرده است كه روزى به عنوان همسر پاى در خانه اشگذاشته است.محبت را با محبت و خوبى را با خوبى چه زیبا پاسخ داده است. آمنه ۳۲ ساله است خودش مى گوید: من و موسى هرچند فامیل بودیم ولى زیادهمدیگر را نمى دیدیم. پدر و مادر موسى از هم طلاق گرفته بودند و موسى ازپنج سالگى در خانه اى بزرگ مى شد كه نامادرى اش به او سخت مى گرفت، موسىدر سایه این سخت گیرى ها خودش را با شرایط وفق مى داد و در كار كشاورزى ودامدارى و نگهدارى چند خواهر و برادر كمك مى كرد به همین خاطر از كودكىآنقدر گرفتار بود كه كمتر دیده مى شد. یادم هست وقتى ۱۴ ساله شد، روستا راترك كرد و به تهران آمد تا در تهران كار كند.آمنه به یاد عشق مى افتد وروزى كه به موسى علاقه مند شده بود. اشك در چشمانش حلقه مى بندد.
یادم هست كه موسى بعد از چند سال هر وقت به مرخصى مى آمد به خانه مامى آمد و با اصرار از پدرم مرا مى خواست. پدرم مخالف بود. مى گفت او خیلىكم سن و سال است و نمى تواند از عهده مسؤولیت زندگى بربیاید من تا قبل ازخواستگارى موسى به او فكر نكرده بودم ولى بعد از آن براى اولین بار عاشقشدم اما به علت احترام و حیایى كه آن روزها در دختران بود، سكوت كردهبودم. دلم براى موسى تنگ مى شد. او به داشتن اخلاق و رفتار خوب در میانهمه زبانزد بود. با اینكه سختى زیاد كشیده بود ولى در سایه این سختى هاخوب پرورش پیدا كرده بود.برق در چشمان آمنه مى درخشد یك روز با خواهرم در مورد محبت موسى حرف زدم. همان شد. خواهرم اصرار كرد و مادرم هم از پدرم خواست به موسى جواب مثبتبدهیم. من و موسى ازدواج كردیم و یك سال و نیم بعد من با او به اسلامشهرآمدم. موسى در یك خشكشویى كار مى كرد.موسى خیلى با من مهربان بود. از محلكارش كه به خانه مى آمد مرا با خودش بیرون مى برد به خاطر اینكه ازخانواده ام دور بودم و دلم تنگ مى شد به من توجه زیادى مى كرد. مى گفتهرچه دوست دارى براى خودت تهیه كن برایم هدیه مى خرید، تمام تلاش موسى اینبود كه من احساس خوشبختى كنم. موسى به من عشق كردن و محبت ورزیدن را در آنسالها یاد داد. وقتى فرزند اولمان كه دختر بود به دنیا آمد او مثل یك مادربه من توجه كرد. مادرم از من دور بود ولى با وجود موسى من احساس مى كردممادرم در كنارم است و هیچ مشكلى ندارم.
خوشبختى من با تولد فرزند دومما بیشتر شد. شوهرم كارش را عوض كرد و در یك شركت سرایدار شد این باعث شدكه من و او وقت بیشترى در كنار هم داشته باشیم. همان موقع با پس اندازى كهكرده بودیم خانه نیمه سازى خرید كه تنها زیرزمین آن ساخته شده بود، هرچنداین زمین در جاى دورافتاده اى در اطراف كرج بود ولى ما راضى بودیم.
زن به دو سال قبل برمى گردد به یاد روزى كه براى رفتن به عروسى از خانه بیرون رفته بودند ولى...
شهریورسال ۸۲ و روز نیمه شعبان بود. براى عروسى یكى از بستگان باید به قزوینمى رفتیم. با موسى و بچه ها سوار موتورسیكلت شدیم. هوا كم كم داشت تاریكمى شد. بعد از پمپ بنزین در اتوبان در یك لحظه مینى بوس به طرف ما منحرفشد، نمى دانم چه شد كه كنترل موتور از دست موسى خارج شد و ما با سرعت بهطرف حاشیه منحرف شدیم. موسى براى اینكه اتفاقى براى ما نیفتد موتور را رهانكرد من و بچه ها روى زمین پرت شدیم و او محكم به گاردریل برخورد كرد. بااینكه زخمى شده بودم به طرف شوهرم دویدم. او با صورت روى زمین افتاده وخون اطرافش را گرفته بود. از زانویش خون فوران مى كرد. با چادرم زانویش رابستم. سرش را بلند كردم، نمى دانید چه حالى شدم. نیمى از صورت موسى نابودشده بود. موسى دیگر بینى نداشت. یعنى او همان شوهر من بود؟ موسى بى هوشبود و من در حال بى هوشى. نمى توانستم باور كنم. یك دفعه متوجه دخترم شدم. جلو رفتم و نگذاشتم كه صورت پدرش را ببیند. روسرى از سر او برداشتم و روىصورت موسى انداختم. مردم جمع شده بودند همه فكر مى كردند موسى در حال مرگاست. پلیس آمد و گفت باید صبر كنى تا آمبولانس بیاید. گریه مى كردم. چادرعروسى را روى زمین پهن كردم با كمك چند نفر موسى را درون آن گذاشتیم بهمأمور پلیس گفتم: نگذار بچه هایم یتیم شوند. موسى را در ماشین پلیسگذاشتیم و به طرف بیمارستان شهید رجایى قزوین راه افتادیم. پزشكان او رادر آن حال كه دیدند گفتند زنده نمى ماند ولى با این حال او را به اتاق عملبردند راهى براى تنفس موسى وجود نداشت. بعد از چند ساعت جراحى زیر حنجرهاو را شكافتند و چشمش را تخلیه كردند. موسى دیگر صورت نداشت. به من گفتندباید پاى او را هم قطع كنیم. دست به آسمان بردم. با خدا حرف زدم.

خدایا من به عشق این مرد از روستا به تهران آمدم در این شهر غریب مرا و دو بچه ام را تنها نكن. خدایا آرزو دارم با موسى در حالى كه روى پاى خودش ایستاده به خانه برگردم. اگر موسى زنده نماند به خانه برنمى گردم. خدایا به من مهلت بده تا بتوانم خوبى هایش را جبران كنم.
موسى بى هوش بود. پزشكى كه بى تابى ام را دید گفت: او زنده نمى ماند. اگر هم بماند دیگر صورت ندارد. او را مى خواهى چكار؟
روز بعد شوهرم را مرخص كردند در حالى كه حتى زخم هاى صورت را نشسته بودند تا سنگریزه ها از آن بیرون برود. موسى را به تهران آوردیم هیچ بیمارستانى او را پذیرش نمى كرد، مى گفتند فایده ندارد، مى گفتند باید ۳۰ میلیون تومان به حساب بیمارستان بریزى.
بالاخره با وساطت یك پزشك موسى در بیمارستانى بسترى شد. یك متخصص بعد از معاینه موسى گفت باید فوراً یك جراحى روى سر شوهرت بشود. شوهرم را جراحى كردند.
تا ۲۰ روز موسى در كما بود. در تمام آن روزها كنارش بودم. آن روز شروع به حرف زدن با او كردم. شعرى را كه دوست داشت، برایش خواندم. از عشق و تنهایى ام برایش گفتم. به او گفتم مى دانم به خاطر اینكه بلایى سر من و بچه ها نیاید خودش را فداكرده است. در یك لحظه احساس كردم انگشت دستش حركت كرد. دستش را در دستانم گرفتم. صدایش زدم و موسى آرام چشم باز كرد. گفتم موسى من را مى شناسى؟ سرش را تكان داد. اشك هایم مى ریخت و من به خاطر اینكه خدا نور امید را به قلب من تابانده بود، سپاسگزار بودم. تهران را نمى شناختم. به سختى به چند داروخانه مى رفتم و براى شوهرم دارو مى خریدم. موسى نمى توانست صحبت كند چون در فك بالا و بینى اش به شدت آسیب وارد شده بود. من و موسى به زبان اشاره با هم حرف مى زدیم. همان موقع در پاى او پلاتین گذاشتند. روز و شب از كنار موسى تكان نمى خوردم. پایین تخت موسى پتویى را كه پرستاران داده بودند مى انداختم. براى اینكه اگر موسى در نیمه شب درد داشت بتوانم متوجه شوم و پرستار را صدا كنم. نخى به دست او بسته بودم و سر دیگر نخ را به دست خودم بسته بودم تا با حركت دستش متوجه شوم همه پزشكان مى آمدند تا من و موسى را ببینند. یكبار یكى از آنها گفت: ما با این شغل و درآمد و موقعیت هیچوقت این قدر مورد توجه نبوده ایم. خوشا به حال شوهرت كه اینقدر دوستش دارى.گفتم: آقاى دكتر شاید شما هیچوقت مثل موسى خوب نبوده اید. دوماه از زمان تصادف گذشته بود. موسى نه فك بالا داشت نه بینى و نه كام. هوا مستقیم وارد دهانش مى شد. زبانش خشك شده بود و ترك هاى عمیق و دردناكى داشت و نمى توانست حرف بزند. براى اینكه موسى متوجه نشود كه چه اتفاقى براى صورتش افتاده است شب ها پرده اتاق را مى كشیدم مبادا كه عكس خودش را در شیشه ببیند. یك روز با اصرار گفت: آمنه یك آینه به من بده.
در یك لحظه ماندم چه كنم. به او گفتم: قبل از اینكه آینه بدهم باید به حرفهاى من مثل قبل گوش كنى و آنها را باور كنى. به موسى گفتم از دیدن چهره ات نباید ناراحت شوى و امیدت را ازدست بدهى. مهم این است كه براى من هیچ چیز عوض نشده است.

موسى آینه را گرفت. چند دقیقه شوكه شد و بعد شروع به گریه كرد. روى صورتش دست مى كشید. نمى توانست حرف بزند. فقط با زبان اشك با من حرف مى زد.
به او گفتم: به صورتت فكر نكن به بچه ها فكر كن و به زندگى مان كه باید ادامه اش بدهیم. به او گفتم: از روزى كه تو به خانه نرفته اى من هم نرفته ام. به او گفتم: مثل تو چند ماهى است كه بچه هایم را ندیده ام. به او گفتم: نذر كرده ام با تو به خانه برگردم. به او گفتم: نمى خواهم و نمى توانم اشك هایت را ببینم.

یکی از پزشكان براى بینى اوپیوندى زد آنها مى خواستند از این طریق هوا داخل دهان موسى نرود و بتواندحرف بزند. دعا مى كردم پیوندبگیرد. بالاخره موسى حرف زد و توانست چیزى بخورد. خوشحال بودم كه او دیگر احساس ضعف و گرسنگى نمى كند.
۵ ماه و نیم طول كشید تا موسى توانست غذا بخورد، حرف بزند، راه برود و به زندگى برگردد. بعد از تخفیف زیاد هزینه بیمارستان را ۸ میلیون اعلام كردند. به هر سختى بود قرض كردیم و به خانه برگشتیم. موسى دیگر نمى توانست كار كند. بچه ها از موسى فرار مى كردند. قرض بود و سختى و خرج بچه ها. موسى در زیرزمین مشكل تنفسى داشت و حالت خفگى پیدا مى كرد. ۴۰ كیلو وزنش را از دست داده بود. یك سال و نیم گذشت و موسى دیگر نمى توانست به این وضعیت ادامه دهد. مردى حاضر شده بود ماهى ۲۰ هزارتومان به ما كمك كند دوباره قرض كردم و طبقه بالا را به سختى ساختم. موسى باید زندگى مى كرد. روحیه اش بهتر شد. ولى هنوز هم گاهى دردپا آزارش مى دهد. نیمه شب پایش را ورزش مى دهم. گاهى گریه مى كند. سنگ صبورش مى شوم. مى دانم او آرزو دارد مثل همه عطسه كند، بو كند و نفس بكشد، مى دانم چه زجرى مى كشد كه ترشحات بینى در مجراى تنفسى و دهانش وارد مى شود، مى دانم موسى جز خدا و من و بچه هایش هیچكس را ندارد. مى دانم...
زن ساكت مى شود. دو مروارید بزرگ اشك مى خواهند روى چهره اش بغلتند. زن از روزى كه با موسى به خانه برگشته سر زمین هاى كشاورزى مردم كارگرى كرده است. زن با تمام این مشكلات از سال قبل براى اینكه مرد زندگى اش باور كند. آنها با ماهى ۸۰ هزارتومان كه از بیمه مى گیرند زندگى مى كنند. موسى ۲ سال است حتى حاضر نشده تا در خانه برود. او در اتاق تنها مانده است.عكس ها را گرفتم مى خواهم بروم كه موسى مى گوید:
- این زن، زن بزرگى است. شرمنده اش هستم. اى كاش مى شد چهره اى داشته باشم تا مردم را وحشت زده نكند و من مثل قبل از خانه بیرون مى رفتم و براى راحتى این زن بزرگ لقمه نانى سر سفره مى آوردم.

[img] http://www.sadayeafghan.com/img/images/mosa4.jpg[/img]

(2010/12/06, 04:28 PM)ليلي نوشته است: سلام من نميدونم اين بحث چندوقته مطرح شده.پسرا رو نميدونم ولي فكر كنم دختري كه ام اس داره حتي اگه دلش بخواد ازدواج كنه نياز به معجزه داره.چون ام اس اسمش ترسناكتر از خودشه.نياز نيست ما تصميم به ازدواج بگيريم كسي حاضر نيست با ما ازدواج كنه.من قبل از مريضي انقدر به ازدواج فكر نميكردم اما الان كه ميبينم نميشه فكرمو خيلي درگير كرده

(2010/12/14, 09:16 PM)Milo نوشته است: داستان تون رو خوندم ، زیبا بود . من نظر نمی دم راجع به چیزی ، نیاز یه نظر دادن نیست ، تو این انجمن مجازی خیلی از دوستان هستند که همه مشکلات زندگی شون رو می نویسن به پای خدا و همه موفقیت هاشون رو می گذارن به حساب خودشون ، پس بحثی نیست ...

*******
من بیمارم ، تقصیر خدا ئه که من رو بیمار کرده ، من مجبورم به دلیل بیماری تنها بمونم ، من نمی تونم خوشبخت باشم ، اصلا مگر ما خالق هم داریم ؟ چندین ساله که اصلا اسم خدا رو نمیارم و ازش چیزی نمی خوام چون می دونم چیزی به اسم خدا وجود خارجی نداره ، من اگر بخوام پیشرفت کنم خودم تلاش می کنم و به موفقیت میرسم ، خدا ؟؟؟ کی میگه اون من رو به اوج میرسونه ؟ من خودم به اوج میرسم نه به کمک اون ...
چرا باید از یکی کمک بخوام و حرفش رو بزنم که وجود نداره ؟ خدا من رو بدبخت کرد چرا باید ازش تشکر کنم ؟ تشکر کنم که بیمارم کرد ؟ تشکر کنم که بیچاره ام ؟ تشکر کنم که ... ؟؟؟
خوب اون فقط هست که من رو اذیت کنه نه اینکه کمکم کنه ، پس من نمی خوامش و تا عمر دارم حتی اسمش رو هم نمیارم ...

********

پ.ن : اینا حرف های من نیست

(2011/01/17, 01:25 PM)arash32 نوشته است: سلام بچه ها انشالله که خدا به همتون شفا بده :
من فقط میتونم بگم که همیشه صداقت رو پیش روی زندگی خود قرار بدید تا همیشه موفق بشید
البته من زنم پاره تنم یک بیمار ام اس هست ، ولی ما خیلی خوشبختیم و خیلی هم دوسش دارم و از ته دلم آرزو دارم زنم بهبودی کامل رو به دست بیاره البته خدا همه بیماران رو شفا بده الهی آمین

(2011/01/17, 07:44 PM)shokolat نوشته است: اره کلی شاد شدم الهی چه مهربون خدابرای خانومش حفظش کنه
من اعصاب ندارم چرا میان پز میدن این ادمهای مزدوج شده به مجردها اخه درسته انصافه؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟

(2011/01/18, 08:27 PM)ليلي نوشته است: سلام دوستاي نازنينم،تازه ديدم سايت از بند...دراومده!خوشحالم كه هستين مشكل من شايد به نظرتون مسخره باشه، براي خودم كه شرم آورهبعد از دو سال ام اس داشتن و تزريق بتافرون،هرچي زمان ميگذره فكر اينكه بايد قيد ازدواجو بزنم بيشتر آزارم ميده.حتي به كسايي كه ازدواج كردن حسوديم ميشهديگه دلم نميخواد برم عروسيه كسي.از شانس بد دختر مجرد تو فاميل زيادهبا اينكه عاشق تك تكشونم همش نگرانم كه يه روز همه ميرن و ليلي ميمونه و ام اسشحالا من چي كار كنم؟كسي ميدونه؟

(2011/01/22, 05:04 PM)ليلي نوشته است: واي اين جريان انتقال به بچه ديگه چيه؟نگين تو رو خدا. كم غصه دارم حالا بايد غصه بچه يا بچه هاي نداشتمم بخورم!من از وقتي يادم مياد مادر بودم!باورتون نميشه از عروسكام بپرسين

منم کلا یه خط بزرگ قرمز رو ازدواج کشیدم. ولی خیلی دلم میسوزه که نمیتونم مادر بشم و بچه دار بشم.

(2011/02/19, 08:51 PM)mohamad-s نوشته است: مرسی میلو خانم از کمکتون
من ازش پرسیدم ولی اون چیزی نمیگه، نمیدونم چی میخاد، فقط میگه که نمیخاد یه نفر رو بدبخت کنه، حرفش فقط اینه

(2011/02/23, 12:56 PM)sahar نوشته است: به نظر من اول باید برید با طرفتون آشنا بشین با هم برین و بیاین و در مورد ام اس بهشون چیزی نگین بعد که طرف عاشقتون شد همینجوری رو هوا نمیگه چون ام اس داری خدافظ میره تحقیق میکنه بعد عاقلانه تصمیم میگیره

(2011/02/23, 01:08 PM)nazaninn نوشته است: يه جورايي حق با توئه از يه زوايايي ايني كه ميگي خيلي منطقيه
اما يه جورايي هم يه چيزي مياد در گوش آدم وول ميخوره ميگه هر چه بادا باد تو صاف باش
هرچند اين روزا ادما از صاف بودن دارن ضربه ميخورن ولي گاهي كاريش نميشه كرد نميتوني زير پا بزاري فكرت و

(2011/02/23, 01:19 PM)sahar نوشته است: میلو جان عزیزم مگه الآن پسرا خیلیاشون نمیزارن برن؟ حتی دخترایی هم هستن که بفهمن میزارن میرن
دختره یا پسره بالاخره ضربه رو میخوره اما این راه شاید یکم اونو به فکر ببره و راحت نره

(2011/02/23, 01:22 PM)MAHDI نوشته است: من با حرفت موافق نيستم سحر خانم.
به نظرم يه حقي هم بايد به طرف مقابل داد.
مسئله به اين مهمي بايد همون روزهاي اول مطرح بشه تا صداقت طرف براي طرف مقابل به اثبات برسه. اينكه مخفيش كنيم تا طرف به ما وابسته بشه بعد بگيم اتفاقا به نظر من خطرناكه. چون تصميم به اينكه يه نفر بخواد با ام اس طرف مقابلش كنار بياد يا نه بايد كاملا عاقلانه و بدور از احساسات گرفته بشه تا بتونه هميشه و تو هر شرايطي كنارش بمونه اما اگه بخاطر احساسات و علاقه اين تصميم رو بگيره شايد در آينده مشكلاتي به همراه داشته باشه.
كسي كه بدون تحقيق ميذاره ميره خوب بذار بره زياد نبايد مهم باشه چون اون آدم با حركتش نشون داده آدم منطقي نيست. اما اگه بشه كسي رو پيدا كرد كه عاقلانه تصميم بگيره كنارت بمونه و اين تصميم از روي احساسات گرفته نشده باشه ميشه به تصميمش اعتماد كرد

(2011/02/23, 01:28 PM)sahar نوشته است: این درسته آقا مهدی ولی به نظر من آدم منطقی خیلییییی تو این زمانه کم پیدا میشه و این احساس در دختر یا پسر بودن تفاوت داره
به نظر من شاید اگه یه دختر این قضیه رو اول بفهمه بتونه باهاش کنار بیاد چون دخترا بالاخره یه جورایی با احساسترن اما یه آقا خیلی کمتر با این موضوع کنار میاد و این حقیه که از دختری که هیچ گناهی نداره گرفته میشه و ظلمیه که در حقش میشه
بعدم خیلی تصمیمها رو نباید کاملا عاقلانه گرفت ما همه با عقل و احساس زندگی میکنیم و باید با تلفیقی از این دو مورد تصمیم بگیریم

(2011/02/23, 02:06 PM)MAHDI نوشته است: دقيقا درست مي گي سحر خانم
واقعا عشق مهمتر از عقل تو ازدواج با يه ام اسي هست
اما اين عشقي كه مي گي وقتي پيش مياد كه طرف مقابل كوچكترين حس بدي نسبت به ما پيدا نكنه. نه الان نه هيچ وقت. يعني باهاش صادق باشيم. خودتون بذارين جاي طرف مقابل. وقتي من سرم رو بالا مي گيرم مي گم ام اس دارم تو همون روزاي اول و مي گم چيزي نيست لااقل اين فكر توي اون پيدا ميشه كه اين آقا يا خانم نقطه ضعفي براي خودش قائل نيست و از طرفي به شعور من هم احترام گذاشته كه داره همين اول ميگه. حالا دو حالت داره. يا نمي تونه كنار بياد و ميره كه هيچ كدوم ضرري نكردن چون دلبسته نشدن يا ميره مي پرسه مي خونه وضعيت طرف رو مي بينه و مي مونه و عاشقش ميشه و اينجاست كه هر اتفاقيم بيفته اون حس خوبه كه گفتم هست و عشقم هست.
حالا من 3 4 ماه با يكيم كليم طرف عاشقم شده با من رويا ساخته حالا بيام بهش بگم ام اس دارم. الان اون حس قشنگه كه گفتم تاريك مي شه. اون طرف يه لحظه فكر مي كنه بخاطر خودش به من دروغ گفت يا اين قضيه براش نقطه ضعف حساب ميشه. حالا باز دو حالت داره. يا نمي تونه كنار بياد كه در اين حالت دو طرف ضربه بدي مي خورن چون هم ديگه رو دوست داشتن يا بخاطر حسش مي مونه. اما اون لكه تاريكه هميشه تو ذهنش هست.
من خودم فكر مي كنم حالت اول مزاياش بيشتر باشه. چون اگه دنبال عشق واقعي هستيم اول بايد به طرفمون و خواستش احترام بذاريم و خودمون در مرحله بعد باشيم حتي اگه به نفعمون نباشه