داشتم میرفتم دکتر,دیدم بدبود که چه عرض کنم تقریبا نابینا, حمله داشتم,رفتنی همچین خوردم به تیر که ...
اون روزخیلی دلم واسه خودم سوخت
مجبور شدم واسه اینکه دید دوتاچشم تلاقی نداشته باشه با یه دست جلوی چش سمت راستم تا دکتر برم

(2013/10/07, 10:16 AM)همسر یک قهرمان نوشته است: یک هفته بعد از تشخیص بیماری همسرم و بستری شدنش رفتم سرکار، کار رو تعطیل کرده بودم همه اش عکسهامون رو نگاه میکردم زار زار گریه میکردم، هی میرفتم تو اینترنت سرچ میکردم باز خلاصه یکی از همکارام یک آقایی رو معرفی کرد که اشتباه نکنم 22 سال بود ام اس داشت اون زمانی که هنوز نمی دانستن ام اس چیه و دستگاه ام آر آی هم نبوده
خلاصه کلی به من روحیه داد و چندین بار باهاش صحبت کردم، خدا بهش سلامتی بده تنها کسی که بهم روحیه میداد بود
بعد از 4ماه یکی دیگه از همکارام آقایی رو به من معرفی کرد و گفت خانمش ام اس داره شما یک روحیه ای به این آقا بده و راهنماییش کن، منم که رفته بودم بالا منبر 2ساعت با اون آقا حرف زدم که اصلاً چیزی نیست و چیکار کنه چیکار نکنه... گوشی رو گذاشتم همکارم اینجوری منو نگاه میکرد گفت خدای من تو همانی هستی که زار زار گریه میکردی حالا داری یکی دیگرو ارشاد میکنی
گفتم زندگی نه غمش میمونه نه شادیش

البته من انقدر خاطره از ام اس دارم که نگوووووووووووووووووووو، انقدر که از ام اس خاطره دارم از هیچ شخصیتی تو زندگیم خاطره ندارم

تربچه عزیز من ، به بیماری آدم خاصا دچار شدی ؟؟ تو که همچینم خاص نیستی این یادداشت رو من برات می نویسم . چون هیچ کس غیر خودمون از این وضعیت خبر نداره . بنابراین خودمون دو تایی باید یه جوری رفع و رجوعش کنیم . تو خوب میمونی مگه نه ؟ معلومه که آره . با روحیه ای که از تو سراغ دارم قوی تر و عجیب غریبت تر از این حرفا هستی که این چیزا از پا بندازتت . احساس قدرت بیشتر می کنی نه ؟ انرژیات بیشتر شد ه نه ؟
کوچولوی عزیزم ، می دونم که قدرت مقابله با هر دشواری رو داری . مطمئنم . مطمئنم