آرتروز یک بیماری بسیار شایع است که به خوبی شناخته نشده است. در واقع "آرتروز" تنها یک بیماری واحد نیست. این یک واژه برای اشاره به درد مفاصل یا بیماری مفاصل می باشد. بیش از 100 نوع آرتروز و شرایط مربوط به آن وجود دارد. افراد در هر سن، جنس و نژاد می توانند آرتروز داشته باشند و این یکی از علت های معلولیت در آمریکا است. امروزه بررسی بیماری ام اس و آرتروز موضوع داغ بسیاری از مقالات است. بیش از 50 میلیون بزرگسال و 300000 کودک به نوعی آرتروز مبتلا هستند. این بیماری بیشتر در بین خانم ها دیده می شود و بیشتر با افزایش سن اتفاق می افتد.
علائم مشترک در افراد مبتلا به آرتروز شامل تورم، درد، سفتی و کاهش دامنه حرکت است. علائم ممکن است بیایند و بعد از چند روز از بین بروند. آن ها می توانند خفیف، متوسط یا شدید باشند. آن ها ممکن است سال ها ثابت بمانند اما با گذشت زمان بدتر می شوند. آرتروز شدید می تواند منجر به درد مزمن، ناتوانی در انجام فعالیت های روزمره و راه رفتن یا پله نوردی دشوار شود.
آرتروز می تواند باعث تغییرات دائمی مفصل گردد. این تغییرات ممکن است مانند مفاصل انگشت شستی قابل مشاهده باشد اما اغلب، آسیب فقط توسط اشعه ایکس دیده می شود. برخی از انواع آرتروز، قلب، چشم ها، ریه ها، کلیه ها و پوست و همچنین مفاصل را تحت تأثیر قرار می دهد.
آرتروز انواع مختلفی دارد. در زیر به چند نوع از آن اشاره شده است:
- آرتروز دژنراتیو
دژنراتیو متداول ترین نوع آرتروز است. هنگامی که غضروف ها فرسوده می شوند، استخوان بر روی استخوان کشیده می شود و باعث درد، تورم و سفتی می شود. با گذشت زمان، مفاصل می توانند قدرت خود را از دست داده و درد مزمن شود. عوامل خطر شامل اضافه وزن، سابقه خانوادگی، سن و آسیب قبلی می باشد.
- آرتروز التهابی
در انواع التهابی آرتروز، سیستم ایمنی بدن به درستی کار نمی کند و به اشتباه با التهاب کنترل نشده به مفاصل حمله می کند و به طور بالقوه باعث فرسایش مفصل می شود. التهاب همچنین می تواند به اندام های داخلی، چشم ها و سایر قسمت های بدن آسیب برساند. آرتریت روماتوئید، آرتریت پسوریازیس و نقرس نمونه هایی از آرتریت التهابی هستند.
- آرتروز عفونی
باکتری، ویروس یا قارچ می تواند وارد مفصل شود و التهاب را تحریک کند. نمونه هایی از ارگانیسم هایی که می توانند مفاصل را آلوده کنند عبارتند از: سالمونلا و شیگلا، کلامیدیا و سوزاک (بیماری های مقاربتی) و هپاتیت C. در بسیاری از موارد، درمان به موقع با آنتی بیوتیک ها ممکن است عفونت مفصل را از بین ببرد اما گاهی اوقات آرتروز می تواند مزمن شود.
- آرتروز متابولیک
اسید اوریک از پورین ها، ماده ای که در سلول های انسانی و بسیاری از غذاها وجود دارد، تشکیل می شود. برخی از افراد سطح بالایی از اسید اوریک دارند زیرا به طور طبیعی بیش از مقدار مورد نیاز تولید می کنند یا بدن نمی تواند به سرعت از شر آن خلاص شود. در برخی از افراد، اسید اوریک تجمع یافته و کریستال هایی مانند سوزن در مفصل ایجاد می شود و در نتیجه جهش هایی از درد شدید مفصل یا حمله نقرس ایجاد می شود. نقرس می تواند به صورت اپیزودهایی رفت و آمد کند یا در صورت کاهش سطح اسید اوریک، می تواند مزمن شود و باعث درد و ناتوانی شود.
بررسی ام اس و آرتروز
بر اساس شدت و مزمن بودن ام اس و آرتروز، این دو بیماری بیشترین ناتوانی را در بین بیماری های خود ایمنی در انسان دارند. با این حال، ام اس و آرتروز نیز نمونه های بسیار خوبی برای درک ارتباط بین سیستم عصبی مرکزی (CNS) و سیستم ایمنی بدن هستند. در آرتروز، نقص ایمنی منجر به بیماری خود ایمنی محیطی می شود که در نتیجه، از طریق مکانیسم های عصبی ایمنی بر CNS تأثیر عمیقی می گذارد. از طرف دیگر، نقص ایمنی در MS مستقیماً منجر به التهاب در CNS می شود که در نتیجه منجر به اختلال در عملکرد اندام های محیطی می شود.
علی رغم تأثیر بر بافت های هدف که متفاوت می باشد (غشای سینوویال در آرتروز و گلیا در MS)، ام اس و آرتروز دارای ویژگی های مشترکی هستند:
- اتيوپاتوژنز آن ها کاملاً درک نشده است اما یافته های اخیر این فرضیه را تأیید می کند که هر دو از تداخل تنگاتنگ بین حساسیت ژنتیکی، مانند آلل های HLDR پیروی می کنند.
- ام اس و آرتروز دارای پاتوفیزیولوژی مشترک هستند که یک فرآیند التهابی مزمن مبتنی بر مهاجرت افزایش یافته از سلول های ایمنی ذاتی و انطباقی از جمله ماکروفاژها و نوتروفیل ها و همچنین لنفوسیت های T و B به بافت های هدف است که توسط سیتوکین دنبال می شود تا روند التهابی ادامه یابد.
- التهاب در ام اس و آرتروز با تخریب بافت منجر به آسیب برگشت ناپذیر عملکرد ارگان درگیر می شود. این دو بیماری، هر دو منجر به از دست دادن عملکرد حرکتی می شوند.
- برای ایجاد مداخلات درمانی انتخابی در ام اس و آرتروز، پیشرفت قابل توجهی حاصل شده است که داروهای ضد التهابی طولانی مدت (به عنوان مثال، گلوکوکورتیکوئیدها) و عوامل سرکوب کننده سیستم ایمنی (به عنوان مثال، متوترکسات) باعث بهبود نسبی آن ها می شود.
علی رغم اصول مشترکی که در پاتوفیزیولوژی و رویکردهای درمانی دارد. تفاوت های اساسی بین این دو بیماری نیز وجود دارد. هنگامی که از نزدیک به اهداف اصلی درمانی در این دو بیماری نگاه می کنیم، این تفاوت ها مشخص می شود. مهارکننده های فاکتور نکروز تومور آلفا (TNF-α) به یک پایه اصلی در درمان آرتروز تبدیل شده اند زیرا این عوامل از سرعت التهاب آرتروز جلوگیری می کنند. در مقابل، مهارکننده های TNF-α بر التهاب در MS تأثیر نمی گذارند، بلکه حتی باعث تشدید آن می شوند که منجر به منع مصرف در بیماران MS می شود. این مشاهدات هنوز به دنبال توضیح است اما نشان می دهد که فرایندهای بیماری التهابی در آرتروز و MS بسیار متفاوت است. بر خلاف آرتروز، جایی که سه اصل درمانی (TNF‐α ، IL-1 و IL-6) بر اساس مهار سیتوکین است، تاکنون هیچ نقشی در درمان MS نداشته است و جایگزینی سیتوکین هایی مانند IFN-β فقط بر MS تأثیر می گذارد اما آرتروز را تحت تأثیر قرار نمی دهد. علاوه بر این، استراتژی های مؤثر برای تداخل در خود ایمنی با واسطه سلول T در ام اس و آرتروز بسیار متفاوت است. بنابراین مهم است که درک کنیم چرا تفاوت اساسی بین آرتروز و MS وجود دارد و چگونه این تفاوت ها اصول پاتوفیزیولوژیک خاص این دو بیماری عمده خود ایمنی را روشن می کند. شکی نیست که آرتروز و MS مبتنی بر خود ایمنی سیستمیک است که منجر به التهاب موضعی و آسیب در یک بافت می شود.