وبسایت تخصصی ام اس سنتر | بیماری ام اس | مرجع تخصصی ام اس

در برخورد با موقعیتهای تقریبا یکسان و مشابه،افراد به گونه های مختلفی از خود واکنش نشان می دهند.یکی در صورت خراب شدن ماشین در جاده و عدم توانایی برای درست کردن آن عصبانی می شود و شروع بد و بیراه گفتن به خود و خدا می شود و یکی دیگر در همین موقعیت خونسردی خود را حفظ کرده و با آرامش به فکر راه حل بیفتد.یا مثلا فردی در برابر ناسزا گویی راننده ای،بی تفاوت می گذرد در حالیکه ممکن است فردی دیگری در همین موقعیت از ماشین پیاده شده و یک گفتمان از نوع خشن با راننده به راه بیندازد. دلیل اینها به تفاوتهای فردی که ناشی از شکل گیری شخصیت،نوع تفکر،شیوه زندگی(که البته این مورد لازم و ملزوم شخصیت هر فرد می باشد)،یادگیریها و مسائل مختلفی برمی گردد.بر همین اساس تحمل افراد در برابر موقعیتها متفاوت می شود.
افرادی که از آستانه تحمل پایینی برخوردارند(یعنی افرادی که موقعیت ها و مسائل کمی نیاز است تا احساس سختی کنند)مطمئنا بیشتر از افرادی که از آستانه تحمل بالایی برخورداند در زندگی دچار ناکامی می شوند و زندگیشان بیش از آنچه که تحت اختیار خود و عملشان باشد تحت تاثیر جریانات و اتفاقاتی است که در اطراف برایشان می افتد.معمولا افرادی از استانه تحمل پایینتری برخوردارند که کمتر خوش بین هستند.نوع تفکر این افراد ممکن است بر این اساس مبتنی باشد که زمانی می توان بهترین نتیجه را گرفت که همه چیز در حالت عادی خود باشد.یعنی هیچ خللی در روند زندگی وارد نشود.شاید بتوان گفت این افراد رگه هایی از شخصیت نارسیس و هیستریک و وسواس را دارا می باشند.
به عقیده من،برای بالا بردن آستانه تحمل تغییر نگرش اولین راه حل است.یعنی وقتی فرد بتواند به این باور برسد که خودش است که محور همه چیز است در تمام طول زندگی اش ،حتی در برابر اتفاقات و حوادث ناخواسته و قضا و قدر،دیگر نه خراب شدن ماشین،نه فحش راننده تاکسی،نه از دست دادن عزیزان،نه نداشتن و نتوانستن خرید فلان چیز،نه دور میل پرچم دویدنهای دوره سربازی ،نه جواب رد شنیدن،نه قبول نشدن در دانشگاه و نه، نه های دیگر نمی تواند باعث شود فرد احساس ضعف روحی کند.یکی از کارهایی که می توان در برخورد با مسائل مختلف داشت،دسته بندی آنهاست.یعنی ببینیم که یک پیشامد یا موقعیت از چه درجه از اهمیتی به صورت واقعی می تواند برخوردار باشد،سپس به فکر شیوه عمل(یا حتی عدم عمل)در برابر آن بیفتیم.همیشه به این فکر کنیم که آینده می آید با شرایط بهتر.به عبارت دیگر� به زمان خوش بین باشیم.هر اتفاقی را یک تجربه برای خود بدانیم و سعی کنیم چیزهای جدید پیدا کرده و لذت ببریم.و کمی خود را از عرش به فرش! نزدیک کنیم یعنی احساس خودشیفتگی را در خود کم کنیم.
اجازه بدین� این رو هم بگم که آستانه تحمل صرفا به پرخاشگری منجر نمیشه که مثلا یکی داد و بیداد می کنه یکی نمی کنه.اینکه یکی سردرگم میشه،یکی زانوی غم بغل می گیره،یکی تو همین موقعیتها می خنده و مدیریت می کنه و رفتارهایی که تو برخورد با موقعیتهای مختلف،بسته به اون موقعیت و پیشامد، از ما سر می زنه مد نظره.

[move]� � � � � � � � � � � � � � � � � � � � � � گلایه کنندگان همان متوقعانند.[/move]

باورزش ونمازخواندن استانه بالا میرود
فقط بیاد داشته باشید همه ما مسافر هستیم

بالا بردن آستانه تحمل یکی از راههای موفقیت.
اگر آستانه تحمل کم باشه تعداد حالات استرس زا و ناامیدی در انسان بیشتر خواهد شد. و لذا شکستها بیشتر خواهد شد. چون ذهن انسان به انسان اطمینان خواهد داد تو نمی توانی.
به قول آقا منصور نماز و ورزش یکی از افزایش راههای کمک به این موضوع است.
برای امثال ما هم فوق العاده مفید است. به قول یکی از دوستان بیمار "باید یاد بگیریم در برابر اتفاقات اعصاب خورد کن کمی سیب زمینی باشیم"

آستانهء تحمل اگر بالا برود مانند نردبانی میشود که با آن نردبان به جایگاهی بس مهم و شگفت انگیز رسید و امتیاز مهمی است واین سرمایهء پر سودبا شعار ونظر خود شخص قابل دست یابی نیست

این آستانه تحمل یه موضوع تربیتی برای مغزه(مغز از کودکی باهاش رشد کرده البته نه به این معنی که ما در رشدش نقشی نداشتیم ما نقش داشتیم و داریم)
ولی من به این باور اعتقاد کامل پیدا کردم که گذشته دیگه نیست و فقط یه تجربه ازش مونده همین.
گذشته حتی افسوس هم نداره چون افسوس گذشته خودش باعث میشه زمان حال هم از دست بره(هرچند بعضی افسوسها را نمیشه نخورد)
من عصبانی می شم ولی نه برای اتفاقی که گذشته بلکه برای اتفاق در جریانی که بخوام تغییرش بدم و عصبانیت شاید به عنوان یه ابزار بتونه کمکی بکنه به تغییرش