وبسایت تخصصی ام اس سنتر | بیماری ام اس | مرجع تخصصی ام اس

نسخه کامل: چرا زنان در برابر استرس آسيب‌پذيرتر از مردان هستند؟
شما در حال مشاهده نسخه تکمیل نشده می باشید. مشاهده نسخه کامل با قالب بندی مناسب.
تحقيقات جديد نشان مي‌دهد كه تفاوت واكنش‌هاي بيوشيميايي مغز زن و مرد در برابر عوامل استرس‌زا باعث مي‌شود كه زنان بيشتر از استرس آسيب ببينند و ديرتر به حال طبيعي بازگردند.

تا كنون روشن شده بود كه اختلال در عملكرد فاكتور آزادكننده‌ي كورتيكوتروپين (CRF) مي‌تواند به اختلال رواني و افزايش استرس منجر شود.

كورتيكوتروپين هورموني است كه در قسمت مياني مغز ساخته مي‌شود. اين هورمون به هنگامي كه موجود زنده در شرايط استرس‌زا قرار مي‌گيرد ترشح مي‌شود. هورمون كورتيكوتروپين نقشي بسيار مهم در پاسخ‌به عوامل استرس‌زا دارد.

گروه تحقيقاتي بيمارستان كودكان فيلادلفيا به رياست دكتر ريتا والنتينو (Rita Valentino) با تمركز بر روي عملكرد اين هورمون و تفاوت آنها در مرد و زن به نتايجي جديد دست يافته‌است.

آزمايش‌ها نشان مي‌دهند كه مردان از توانايي بيشتري در مقابله با عوامل استرس‌زا برخورداند، چه در زماني كه اين عوامل به طور ناگهاني بروز مي‌كنند و چه به هنگامي كه اين عوامل براي مدت طولاني‌تري حضور دارند.

چگونگي آزمايش‌ها

تيم تحقيقاتي بيمارستان كودكان فيلادلفيا براي روشن شدن تأثير جنسيت بر واكنش‌به عوامل استرس‌زا آزمايش‌هايي را بر روي موش‌هاي نر و ماده انجام داده‌است. در اين آزمايش‌ها موش‌ها مجبور به شنا شدند.

دانشمندان مولكول‌هاي فاكتور آزادكننده‌ي كورتيكوتروپين (CRF) و چگونگي اتصال آنها در بخش مربوطه در مغز موش‌ها را پيش از شنا و بعد از شنا مورد بررسي قرار داده و با يكديگر مقايسه كردند.

آنها به اين نتيجه رسيدند كه اتصال CRF و گيرنده‌ي آن در مغز موش‌هاي ماده تنگاتنگ‌تر از موش‌هاي نر است.

همچنين در مغز موش‌هاي نر بلافاصله بعد از تجربه‌ي استرس واكنشي ملاحظه شد كه باعث مي‌شود استرس در آنها با سرعت بيشتري كاهش پيدا كند. سلو‌ل‌هاي مغزي موش‌هاي نر از اين توانايي برخوردارند كه بر بخشي از گيرنده‌هاي CRF تأثير گذاشته و آنها را كاهش دهند. در حاليكه همين واكنش در مغز موش‌هاي ماده با تأخيري قابل ملاحظه‌ به‌وجود آمد.

ريتا والنتينو معقتد است كه داروسازان مي‌توانند از اين يافته براي درمان افسردگي كمك بگيرند.

استرس اصولا قسمتي از يك مكانيزم طبيعي است كه موجود زنده براي بقاي خود به آن نياز دارد.

به كمك همين مكانيزم است كه بدن به هنگام بروز خطر در حالتي قرار مي‌گيرد كه مي‌تواند به سرعت واكنش نشان دهد. در اين حالت ضربان قلب افزايش مي‌‌يابد، تنفس تندتر مي‌شود و عضلات منقبض مي‌گردند. مجموعه‌ي اين واكنش‌ها موجود زنده را قادر مي‌سازد كه به سرعت به خطر پاسخ دهد.