2012/01/24, 10:37 PM
فکر به طور حتم مانع تجلی عشق است.فکر ریشه در حافظه دارد,مبتنی بر خاطره است,وعشق چیزی غیر از خاطره است.ماهیت فکر,جدایی وتفرق است.احساس ,زمان و فاصله,احساس جدا بودن واندوه ناشی از آن حاصل یک فعل و انفعال فکری است.
فکر بطور اجتناب نا پذیری منجر به احساس تعلق وتملک می شود,و احساس تملک حسادت به بار می آورد.وآنجا که حسادت هست,مسلما عشق نیست,وتمام رنجها و گرفتاریهای انسان بدان جهت است که فکر نقش عشق را بازی می کند.
اگر شما به شخصی نیندیشید آنرا نشانه فقدان عشق خود نسبت به او می گیرید,ولی آیا صرف اندیشیدن به او دلیل وجود عشق است؟
اگر شما به دوستی که فکر می کنید عاشق او هستید نیندیشید,احساس هراس وشرم وگناه می کنید.اینطور نیست؟
اگر به دوستی که مرده است نیندیشید خود را یک موجود بی عاطفه,بی وفا وعاری ازعشق وشفقت فرض می کنید,خود را یک انسان بی احساس وبی تفاوت می نامید.
وبعد برای فرار از احساس شرم و ملامت خود شروع می کنید به فکر کردن درباره آن شخص,تصویر او را با خود حمل می کنید_تصویری که بوسیله دست یا ذهن ساخته شده.ووقتی به این طریق قلب خود را با چیزهای فکر پر می کنید جایی برای عشق باقب نگذاشته اید.
هنگامی که با دوستی هستید به او نمی اندیشید,تنها در غیبت وفقدان اوست که فکر شروع می کند به دوباره زنده کردن صحنه ها وتجربیات گذشته ومرده ای که در رابطه با او داشته اید.
و ما این زنده کردن گذشته را عشق می نامیم.در اینصورت برای بسیاری از ما عشق یک چیز مرده است,نفی زیستن با پویایی و زنده بودن زندگی است.ما با گذشته زندگی می کنیم,با مرده زندگی می کنیم,بنا براین خود ما مرده ایم,و این مردگی را عشق می نامیم.
خواهید گفت در اینصورت عشق چیست؟
عشق حالتی است از بودن که در آن فکر مفقود است.وهر گونه تعریف عشق نیز بوسیله فکر است,وبنابر این آنچه تعریف می شود عشق نیست.
ما باید خود فکر را بشناسیم,نه اینکه بکوشیم تا از طریق فکر به عشق دست یابیم.نفی وانکار فکر نیز منجر به تحقق عشق نمی گردد.رهایی از فکر تنها زمانی ممکن است که ماهیت ومعنای آن کانلا وعمیقا شناخته شود,و برای این کار خود شناسی به معنای واقعی آن لازم است,نه وانمودها,خودنماییهاومشغولیتهای سطحی وبیهوده.
مراقبه.......که یک جریان نو وخلاق است.......لازم است نه تکرار.
آگاهی لازم است نه تعریف وتوصیف.
بدون آگاهی نسبت به فکر وتجربه واقعی شیوه های عمل آن,عشق نمی تواند باشد.
حضور درهستی
کریشنا مورتی
فکر بطور اجتناب نا پذیری منجر به احساس تعلق وتملک می شود,و احساس تملک حسادت به بار می آورد.وآنجا که حسادت هست,مسلما عشق نیست,وتمام رنجها و گرفتاریهای انسان بدان جهت است که فکر نقش عشق را بازی می کند.
اگر شما به شخصی نیندیشید آنرا نشانه فقدان عشق خود نسبت به او می گیرید,ولی آیا صرف اندیشیدن به او دلیل وجود عشق است؟
اگر شما به دوستی که فکر می کنید عاشق او هستید نیندیشید,احساس هراس وشرم وگناه می کنید.اینطور نیست؟
اگر به دوستی که مرده است نیندیشید خود را یک موجود بی عاطفه,بی وفا وعاری ازعشق وشفقت فرض می کنید,خود را یک انسان بی احساس وبی تفاوت می نامید.
وبعد برای فرار از احساس شرم و ملامت خود شروع می کنید به فکر کردن درباره آن شخص,تصویر او را با خود حمل می کنید_تصویری که بوسیله دست یا ذهن ساخته شده.ووقتی به این طریق قلب خود را با چیزهای فکر پر می کنید جایی برای عشق باقب نگذاشته اید.
هنگامی که با دوستی هستید به او نمی اندیشید,تنها در غیبت وفقدان اوست که فکر شروع می کند به دوباره زنده کردن صحنه ها وتجربیات گذشته ومرده ای که در رابطه با او داشته اید.
و ما این زنده کردن گذشته را عشق می نامیم.در اینصورت برای بسیاری از ما عشق یک چیز مرده است,نفی زیستن با پویایی و زنده بودن زندگی است.ما با گذشته زندگی می کنیم,با مرده زندگی می کنیم,بنا براین خود ما مرده ایم,و این مردگی را عشق می نامیم.
خواهید گفت در اینصورت عشق چیست؟
عشق حالتی است از بودن که در آن فکر مفقود است.وهر گونه تعریف عشق نیز بوسیله فکر است,وبنابر این آنچه تعریف می شود عشق نیست.
ما باید خود فکر را بشناسیم,نه اینکه بکوشیم تا از طریق فکر به عشق دست یابیم.نفی وانکار فکر نیز منجر به تحقق عشق نمی گردد.رهایی از فکر تنها زمانی ممکن است که ماهیت ومعنای آن کانلا وعمیقا شناخته شود,و برای این کار خود شناسی به معنای واقعی آن لازم است,نه وانمودها,خودنماییهاومشغولیتهای سطحی وبیهوده.
مراقبه.......که یک جریان نو وخلاق است.......لازم است نه تکرار.
آگاهی لازم است نه تعریف وتوصیف.
بدون آگاهی نسبت به فکر وتجربه واقعی شیوه های عمل آن,عشق نمی تواند باشد.
حضور درهستی
کریشنا مورتی
