[samiramiss]

والا من به همه ی بستگان نزدیکم گفتم و حتی بعضی از دوستام اما پشیمونم از این کار ...
چون از برخوردهایی که باهام میشه اصلاً خوشم نمیاد و راضی نیستم، به 4 تا از دوستام گفتم یکیشون چون یه مدت در جریان زندگیم بود و همون موقع هام بیماریم تشخیص داده شد یکیم چون مادرش مبتلا بود گفتم که یه جورایی همدردی کنم به 2 تا دیگه ام یه جوری گفتم که انگار مشکوک به این بیماریم ...
بستگانمم که بعضی هاشون اصلاً به روی خودشون نمیارند و فکر میکنند دروغ میگم واسه دلسوزی ....
فامیلای نزدیکمم که واقعاً سنگِ تموم گذاشتن !!! رفتـــــــــارشون خیلی بده...
مثلاً یکی از مادر بزرگام چند روز پیش تو جمعِ خودی برگشت گفت : دکترش گفته هرچی میگه بگین باشه تو درست میگی(با لحن بد)، ینی من حق ندارم از خودم دفاع کنم و نظرمو بگم ...
اونم به نقل از پدر بزرگم که باهام اومده بود مطب گفته در صورتیکه اصلاً لحنِ دکترم اینجوری نبود اون منظورش مدارا بود ....
خلاصه سرتونو درد نیارم وقتی واکنش نزدیکای آدم اینجوریه توقعی از غریبه ها نمیشه داشت و توصیه من اینه که جز کسانی که باهاتون زندگی میکنن به هیچ کس نگید
دلایل منطقی ام دارم : مهم تر از همه اینه که دیگــران دردی ازتون دوا نمیکنن هیچ , بدتر موجب بهم ریختگی و اعصاب خوردیتونم میشن
یا الکی واستون نسخه می پیچن و ترحم میکنن .....