[neda.n]

دوست من همونطور که گفتم اولا معتقدم بچه هایی که در شهرهای کوچیک زندگی می کنن شرایطشون فرق می کنه . همونطور که گغتم اگه گفتن ام اس واقعا شرایط زندگی کسی رو تغییر میده خب صلاحش رو میدونه و لابد نمیگه من اولا از تجربه خودم گفتم . من از ام اس با اعتماد به نفس با صدای بلند با خنده حرف میزنم و این باعث شده از لحاظ روانی بقیه هم همینطور برخورد کنن . مدیری که باهاش کار می کنم امروز اگه کسی بهش بگه ام اس دارم حتما استخدامش می کنه نه از ترحم که از سر اعتقاده به اینکه نه تنها ام اس چیزی نیست بلکه بچه های ام اس خاصند متفاوتند و مسوول . اینه که الان ما سه بیمار ام اس داریم و یکی که مادرش ام اس داره . بعضی از ما می تونیم که موثر باشیم و اگه این قدرت رو تو خودمون تشخیص دادیم حیفه که تلاش نکنیم . من فرمول ندادم یادآوری کردم . آوای امید رو یادتونه اونا این قدرت رو دیدن و اون حرکت رو انجام دادن کسی به اونا ترحم نکرد همه دیدیم . میدونی اول از همه باید رو باورا و قدرتای خودمون کار کنیم اون وقت موقعیتمون رو هم با قدرت نمایش میدیم .