[chipchip]

بچه ها اگه اجازه ميدين من يه بار ديگه پامو از گليم بيرون بذارم، اجــــــــــــــــــــازه

تو نظرات يه تعدادي از بچه ها از اين كه اطرافيان نزديكشون ميدونن ناراحت بودن و ميگن اي كاش همونا هم نمي دونستن، واقعا قابل دركه، مثلا غصه مادر آدم از هر درد و مريضي دردآور تره، ولي مادرا و نزديكايي كه واقعا آدم رو دوس دارن به خاطر ام اس غصه نمي خورن يا به خاطر هر مريضي ديگه (مطمئنن كه دلشون نمي خواد بچشون هيچ مريضي تو دنيا داشته باشه) ولي غصه پدر و مارها و نزديكا به خاطر ناتوانيه ، اگه واقعا ام اس ناتوان تون كرده كه هيچ ( من دهنم بسته شد) ولي اگه خودتون ميگين ام اس ناتوانتون نكرده و نميتونه بكنه و اصلا مال اين صحبتا هم نيست خوب پس چرا از خودتون ناتواني نشون ميدين، شماها بايد بيشتر از كسايي مثل من كه بقول يكي از بچه ها مثلا و به ظاهر سالميم فعاليت كنين، هر جور فعاليتي ، هنري كاري ورزشي ، فعاليت مديريت شده فعاليتي كه حواستون به خودتون هم باشه، مثلا به نظر شما پدر و مادر بچه هاي گروه آواي اميد (اگه آواي اميد نبود من چي رو مثال ميزدم) الان غصه ميخورن، اي كاش ميشد با هاشون حرف زد و نظرشون رو فهميد ، من كه مطمئنم از اين كه بچه هاشون با اين شرايط يه چنين كار بزرگي رو كردن احساس غرور و افتخار ميكنن حسي كه شايد پدر و مادر من مثلا و به ظاهر سالم نداشته باشن، شما ها كه اين بيماري رو دارين حالا چرا به نفع خودتون ازش استفاده نميكنين مطمعا باشين موفقيت هاتون تاثيرش روي نزديكانتون دو برار بقيه افراده همون جوري كه ضعف نشون دادن و دپرس بودنتون دوبرار ناراحتشون ميكنه،

به اميد روزي كه خبر نمايشگاه و فتح قله و اختراع و چي و چي و ..... از بچه هاي ام اسي تو اين سايت پر بشه