[fereshteh]

حقیقتش من زیاد تو جمعهای عمومی ظاهر نمی شم حالا میخاد عروسی باشه یا مثلا سفره یا عذا داری.....ت همچین جاهایی اگر هم برم سعی میکنم یک جایی بشینم که در دیدرس نباشم هرگز در فیلمها یا عکس گرفتن اصلا شرکت نمی کنم.میدونید وقتی جایی میرم وبا نگاهای متعجب مردم روبرو میشم خیلی غمگین میشم.........این بر می گرده به نبودن درک اجتماعی واطلاع نداشتن از بیماری ما ها.به نظر شما من باید چکار کنم؟

من كه شركت ميكنم.شما هم شركت كن چرا كه نه
تازه من بعد بيماريم رفتم سراغ واليبال. البته قبلا" بازي ميكردم، اما بعد از ام اس جدي تر دنبالش كردم. چون قبل از اون فوتسال بازي ميكردم، بلافاصله بعداز ام اس كه فوتسال رو كنار گذاشتم، باوجود مخالفتهاي خونواده م واليبال رو دنبال كردم.
ضمن اينكه باوجود اينكه مدرك حسابداري داشتم، دوباره دانشگاه شركت كردم و شروع كردم به خوندن رشته اي كه علاقه داشتم يعني زبان و ادبيات انگليسي
كارم كه ميكنم شدم زبل خان، فرشته اينجا، فرشته اونجا، فرشته همه جا
و بعد از همه اينا، در واقع قبل از همه اينا اون چه مهمه، ذهنيتيه كه خود انسان نسبت به خودش داره. بايد به اين موضوع ايمان داشته باشيم كه هر قدر خودمون براي خودمون ارزش قائل بشيم، ديگران هم همونقدر واسه مون ارزش قائل ميشن. هرجور خودمون رو ببينيم، ديگران هم مارو همونطور خواهندديد. اينها شعار نيستن، واقعيتهايي هستن كه من خودم شخصا" تجربه شون كردم.
ما خودمون بايد خودمون رو جدي بگيريم. واسه خودمون احترام و ارزش قائل بشيم. طوري رفتار كنيم و ديگران رو آنچنان محو تواناييها، رفتارها ومنشهاي مثبتمون كنيم كه حتي اونها از يادشون بره كه ما ام اس داريم.