[kaveh_plus]

این آستانه تحمل یه موضوع تربیتی برای مغزه(مغز از کودکی باهاش رشد کرده البته نه به این معنی که ما در رشدش نقشی نداشتیم ما نقش داشتیم و داریم)
ولی من به این باور اعتقاد کامل پیدا کردم که گذشته دیگه نیست و فقط یه تجربه ازش مونده همین.
گذشته حتی افسوس هم نداره چون افسوس گذشته خودش باعث میشه زمان حال هم از دست بره(هرچند بعضی افسوسها را نمیشه نخورد)
من عصبانی می شم ولی نه برای اتفاقی که گذشته بلکه برای اتفاق در جریانی که بخوام تغییرش بدم و عصبانیت شاید به عنوان یه ابزار بتونه کمکی بکنه به تغییرش