دید جامعه به دلیل اینکه به معلولیت هیچ ارگانی اهمیت نمیده خوب نیست ممکنه یه وقت معلول بشه نه شهرداری نه اتوبوس رانی نه دولت نه صدا سیما نه بیمه تکمیلی نه بیمه عمر (بیمه وظیفه اصلیش حمایت از بیماران صعب علاجه اینجاشده بنگاه که فقط سود واسش مهمه). .. هیچدکدوم وظیفه اشونو انجام نمیدن اتوبوس رانی وقتی میخوای از در خارج بشی احساس شب اول قبر بهت دست میده مثل صحن حرم امام رضا دم سال تحویل همه فشار میدن(یه بار تو فشارش بودم) ادم ورزشکارشم باشه کم میاره فقط ادعا دارن خدمت رسانی میکنن هدف پر کردن جیبه چند تا ویلچیر دیدین بتونه از بی آر تی استفاده کنه اصلا آسانسور نداره ایستگاه .. تو کشورای غیر جهان سوم با معلولیت از جامعه طرد نمیشن چه برسه به اینجا که افراد تهدید به معلولیت باشن طرد بشن. صدا و سیما راجع به ام اس فقط معلولیتشو میگه فیلم درست میکنه طلا و مس... فاجعه ..روحانی زنش ام اس میگیره از بچه نمیتونه مراقبت کنه کلیشه تمام طرز برخورد اصلا مهم نیست اطلاع رسانی مهم نیست ... واسه من در کل مهم نیست جامعه چه فکری میکنه مهم اینه که من راجع به جامعه بیمار چه فکری میکنم!به جایی که اینکه شرایط رو محیا ی توانبخشی روحی و جسمی کنن و افراد رو جزیی از جامعه ای که خودشون فردای روزی ممکنه جزیی ازش باشن بدونن..اگه تامین باشی ازدواج کار رفت و آمد معمولی قیمت دارو و بیمه محیا باشه واسه زندگی روزمره معمولی مشکلی نباید داشته باشیم ..خدا رو شکر محتاج کسی نشدم ولی پیش بینی اون روز رو واسه خودم کردم که با جامعه ی بیمار چه کنم
شاید امروز اون روزی باشه که در آینده منتظرشم..ما فقط شاید تجربش کرده باشیم که روزمره امروز شاید آرزوی فردامون بشه..
