[بهرنگ]

چند وقت بعد ناهار خانه برادرم مهمان بوديم كه حرف گواهينامه پيش آمد من هم همه داستان را تعريف كردم برادرم گفت ميداني تو فقط به خودت فكر ميكني و به مردمي كه بي خبر از ناتوانيت توي خيابان در رفت و آمد هستند اهميت نمي دهي گواهينامه ات ده ساله است اگر در اين مدت وضعيت جسمي حركتيت بدتر شد و خدايي نكرده تصادف كردي آن پزشك كه به تو مجوز رانندگي داده مقصر و مسئول نيست به هر حال اينجا ايران است و امكاناتش هم بسيار محدوده� مردم هم اغلب فقط به خودشان فكر ميكنند در جامعه ما جاي خيلي چيزها خالي است از جمله فراهم سازي شرايط زندگي و حضور معلولان يا كم توانها در جامعه خلاصه اينكه تو بايد به مسئوليتي كه در مقابل جامعه داري فكر كني.
به هر حال حرفهاي برادرم كارشان را كردند دوباره فرم گواهينامه گرفتم پيش دكتر چشم پزشك رفتم و بعد هم مجددا به بيمارستان ناجا در خيابان وليعصر باز يك روز مرخصي و باز همان دكتر بعد از يكسال نمي دانم من رو يادش آمد يا نه ولي اين دفعه نوشت رانندگي با اتومبيل اتوماتيك فرمان هيدروليك و هند كنترل باز ناراحت شدم و گفتم دكتر اينكه نوشتي مال افرادي است كه اصلان پا ندارند در حاليكه من تمام اين راه طولاني از در بيمارستان تا اتاق شما را خودم طي كردم دكتر هم باز ناراحت شد و گفت اصلا مينويسم طبق نظر كاردان فني گفتم باشه اون هم همين را نوشت , فرداش رفتم شهرك آزمايش تا كاردان فني مرا ببيند وقتي به شهرك رفتم گفتند بايد به امور جانبازان و معلولين مراجعه كنم و وقتي آنجا رفتم ديدم آنجا امكاناتي را براي افراد با مشكلات جسمي حركتي فراهم كرده اند كه برام عجيب بود خلاصه چون راه زيادي تا محل آزمايش پيش رو بود يه صندلي چرخدار با يك سرباز بهم دادند تا با هم به محل آزمايش برويم آنجا كه رسيديم كاردان فني گفت پشت يك پيكان بنشينم پدالهاي ماشين عمدا بالاتر از ماشينهاي معمولي بود طوريكه بايد پاهايت را كاملا بلند ميكردي تا كلاچ و ترمز را بگيري او به من گفت احتياجي نداري ماشين را راه بيندازي فقط هر چه گفتم زود انجام بده حاضري گفتم بله و شروع كرد ترمز� كلاچ� ترمز� كلاچ� ترمز� كلاچ� ترمز� گاز� كلاچ� ترمز بعد با چهره اي كه كاملا نا مطمئني در آن مشهود بود به من نگاه كردو در حاليكه چشمكي هم زد گفت مينويسم رانندگي با اتومبيل اتوماتيك گفتم خيلي ممنون برگشتيم به اتاق امور جانبازان و معلولين و قرار شد ده پانزده روز ديگر براي گرفتن گواهينامه مراجعه كنم بعد از دو هفته وقتي گواهينامه را گرفتم ديدم نوشته اند رانندگي با عينك با اتومبيل اتوماتيك فرمان هيدروليك و هند كنترل آقا دوباره داد من درآمد كه آخه اين چه وضعي است؟ گفتند بايد سرهنگ ببيند گفتم باشه خلاصه رفتيم پيش سرهنگ كه گفت مشكلت چيه گفتم امتحان دادم كاردان فني هم اينطور گفت ولي گواهينامه اي كه برام صادر شده اينجوريه ... اومد جلو من ايستاد و پاشنه پاشو بلند كرد و گفت به پام فشار بيار� درست مثل پدال ماشين من هم همينكار را انجام دادم كه گفت نه مشكلي نداري برو ده روز ديگه بيا ده روز بعدش كه رفتم بالاخره تونستم گواهينامه مناسب شرايطم را بگيرم البته� اونموقع حقيقتا مشكلي در گرفتن كلاچ نداشتم ولي حالا ديگر فكر نميكنم بتوانم پشت ماشينهاي معمولي بنشينم چون از پاي چپم استفاده نكردم ضعيف شده... امروز 3 ساله كه از آن زمان ميگذره و فردا اگه خدا بخواد باز بايد برم شهرك آزمايش براي تعويض گواهينامه حس ميكنم پاي راستم موقع رانندگي خوب جواب نميده و گاهي ناچارم از دستم براي بلند كردن پام استفاده كنم كه جالب نيست يعني مطمئن نيست بايد ماشينو كنترل دستي بكنم تا بتوانم هم از رانندگي لذت ببرم و هم مطمئن رانندگي كنم.

من الان 6 سال هست که رانندگی نمیکنم و 3-4 سال هست که گواهینامم اعتبارش تموم شده.البته تا 2-3 قبل هنوز میتونستم رانندگی کنم.در وضعیت بهتری نسبت به الان بودم.با این هفت خوان رستمی که برا کرفتن گواهینامه وجود داره ترجیح می دم اصلا رانندگی نکننم.بعد از 2020 ماشینهایی وارد بازار می شه که رااننده سر خود هست.

---

بی خیال بابا.یا آوری این خاطرات بد چه کمکی به شما می کنه؟فقط عین نبش قبر هست.من به مرور دارم همه دوران ام اس رو فراموش میکنم.البته میدونم که دارم.ولی میدونم که یادآوری خاطرات هچ کمکی به من نمیکنه.الان به گونه ای شده که وقتی دکترم رو عوض کردم یا هرکس دیگه ایی ازم میپرسه باید خیلی فکر کنم تا یادم بیاد عین پیرها.