2010/09/20, 01:17 PM
معیارهات برای نظرسنجی به نظر منطقی نمیاد. مقیاس زمانی 7سال دلیلش چی هست؟ من تا 10سال هم مشکل جدی ای نداشتم و زندگیم عادی بود اما بعدش تا مرحله زمینگیری هم پیش رفته که البته خدا را شکر الان خوب شدم.
من بطور اتفاقی قبل و بعد از بیماریم با بیماران متاهل زیادی آشنا بودم یا آشنا شدم.
برای زندگی مشترک و ازدواج، مهمترین مسئله عشق هست.
آقایی در اقوام (سببی) بود که از جوانی ام اس پیشرونده گرفته بود و از همون موقع روی ویلچر بود. خانمش و بچه هاش همیشه مثل پرستار ازش مراقبت کردند و موقعیت اجتماعی خودش هم در خانواده تغییری نکرد. همیشه بعنوان بزرگ و دانای فامیل مورد احترام بود تا اینکه در سن پیری به مرگ طبیعی مرد.
خانمی از دوستان خانوادگیمون از سن جوانی بدلیل ابتلا به ام اس فلج شده بود و شوهرش مثل پروانه عاشق همیشه دورش میچرخید و ازش پرستاری میکرد و محبت میکرد. حتی بچه ها را خودش بزرگ کرد و سر و سامان داد. وقتی حمله ای بهش دست میداد و بیمارستان میرفتند، همه میگفتند لیلی و مجنون اومدند. این خانم هم در سن میانسالی بدلیل ناراحتی قلبی که در خانوادشون ارثی هست، سال پیش درگذشت.
اینها دو نمونه از کسانی بود که زمانی ام اس گرفتند که هنوز هیچ امیدی به درمان وجود نداشت. با این حال همسرانشون هیچوقت از محبتشون کاسته نشد و پس از مرگشون هنوز هم عاشق هستند.
اما نمونه های زیاد دیگری هم میشناسم. خانم جوانی که به محض بروز یکی دو حمله که کمی روی راه رفتنش تاثیر گذاشت، با اینکه با عشق ازدواج کرده بودند، شوهرش خانم را به منزل مادرش برد و حتی اجازه ملاقات بچه اش را هم نمیده و بعد از گذشت یکسال تصمیم گرفت که دوباره ازدواج کنه.
آقایی که ام اس داره اما خانمش حتی حاضر نیست براش غذای مناسبی درست کنه..
به نظر من بعد از عشق که مهمترین مسئله هست، باید شخصیت افراد و واکنشهای هر فرد را هم در نظر گرفت. نمیشه با یک نظرسنجی به نتیجه ای کلی رسید چون همه، شخصیت مشابه ندارند. در ضمن فرهنگ جامعه را هم درنظر گرفت که خانواده هایی که الان تشکیل میشند به استواری خانواده های قدیم نیست (به هر دلیلی)
تحمل افراد خیلی کمتر از سابق شده و با کوچکترین مشکلی، به راحتی صورت مسئله را پاک میکنند.
به نظر من ازدواج نکردن بجز حس تنهایی مشکل دیگری نداره اما ازدواج کردن و شکست خوردن میتونه خیلی سخت باشه.
البته زوجهای زیادی هم هستند که تحت هر شرایطی زندگی سعادتمندی دارند پس در انتخاب باید خیلی دقت کرد.
با آرزوی خوشبختی برای همه دوستان
من بطور اتفاقی قبل و بعد از بیماریم با بیماران متاهل زیادی آشنا بودم یا آشنا شدم.
برای زندگی مشترک و ازدواج، مهمترین مسئله عشق هست.
آقایی در اقوام (سببی) بود که از جوانی ام اس پیشرونده گرفته بود و از همون موقع روی ویلچر بود. خانمش و بچه هاش همیشه مثل پرستار ازش مراقبت کردند و موقعیت اجتماعی خودش هم در خانواده تغییری نکرد. همیشه بعنوان بزرگ و دانای فامیل مورد احترام بود تا اینکه در سن پیری به مرگ طبیعی مرد.
خانمی از دوستان خانوادگیمون از سن جوانی بدلیل ابتلا به ام اس فلج شده بود و شوهرش مثل پروانه عاشق همیشه دورش میچرخید و ازش پرستاری میکرد و محبت میکرد. حتی بچه ها را خودش بزرگ کرد و سر و سامان داد. وقتی حمله ای بهش دست میداد و بیمارستان میرفتند، همه میگفتند لیلی و مجنون اومدند. این خانم هم در سن میانسالی بدلیل ناراحتی قلبی که در خانوادشون ارثی هست، سال پیش درگذشت.
اینها دو نمونه از کسانی بود که زمانی ام اس گرفتند که هنوز هیچ امیدی به درمان وجود نداشت. با این حال همسرانشون هیچوقت از محبتشون کاسته نشد و پس از مرگشون هنوز هم عاشق هستند.
اما نمونه های زیاد دیگری هم میشناسم. خانم جوانی که به محض بروز یکی دو حمله که کمی روی راه رفتنش تاثیر گذاشت، با اینکه با عشق ازدواج کرده بودند، شوهرش خانم را به منزل مادرش برد و حتی اجازه ملاقات بچه اش را هم نمیده و بعد از گذشت یکسال تصمیم گرفت که دوباره ازدواج کنه.
آقایی که ام اس داره اما خانمش حتی حاضر نیست براش غذای مناسبی درست کنه..
به نظر من بعد از عشق که مهمترین مسئله هست، باید شخصیت افراد و واکنشهای هر فرد را هم در نظر گرفت. نمیشه با یک نظرسنجی به نتیجه ای کلی رسید چون همه، شخصیت مشابه ندارند. در ضمن فرهنگ جامعه را هم درنظر گرفت که خانواده هایی که الان تشکیل میشند به استواری خانواده های قدیم نیست (به هر دلیلی)
تحمل افراد خیلی کمتر از سابق شده و با کوچکترین مشکلی، به راحتی صورت مسئله را پاک میکنند.
به نظر من ازدواج نکردن بجز حس تنهایی مشکل دیگری نداره اما ازدواج کردن و شکست خوردن میتونه خیلی سخت باشه.
البته زوجهای زیادی هم هستند که تحت هر شرایطی زندگی سعادتمندی دارند پس در انتخاب باید خیلی دقت کرد.
با آرزوی خوشبختی برای همه دوستان
من هم ام اس داشتم.
