[شفا یافته]

در اولین حمله، ام آر آی علامتی به نفع این بیماری نشان نداد. دومین حمله 4سال بعدش اتفاق افتاد که جواب مثبت بود. خودم آمادگیشو داشتم. اون لحظه فقط نگران خانواده ام بودم که اگر بشنوند نمیتونند تحمل کنند. دکترم آشنای خانوادگی بود ازش خواهش کردم به خانوادم چیزی نگه. او هم قبول کرد.
بنابراین این شد یک راز بین من، آقای دکتر (متخصص چشم) و دوست صمیمی ام (موقع دریافت نتیجه ام آر آی همراهم بود. اگر نبود شاید به او هم نمیگفتم.)
چند سالی با این راز زندگی کردم تا اینکه پای راستم روز به روز ضعیفتر شد. اولش بیشتر خسته میشدم تا به مرحله لنگیدن رسیدم.
هرکس دلیلش را میپرسید میگفتم بهانه می آوردم (پام پیچ خورده، درد میکنه و ...). 3سال بود که آوونکس مصرف میکردم. طوری برنامه ریزی کرده بودم که آخرهفته باشه و عوارضش شب بروز کنه تا کسی متوجه نشه.
بعد از مدتی که بدون کمک نمیتونستم کارهامو انجام بدم، اصرار میکردم که دوست دارم با دکتر تنها باشم و باز خواهش میکردم که به خانوادم بگویند "چیز مهمی نیست"
یادم نیست بالاخره کی متوجه شدند!
ناگفته نمونه که در تمام این مدت در محل کارم حاضر میشدم. نزدیک یک ساعت طول میکشید که با کمک چند نفر بتونم به اتاق کارم برسم!
مدیرمون گفت بمون خونه، کلیه مزایا و اضافه کار و ... را بهت پرداخت میکنیم. اما قبول نکردم تا اینکه همکارام هم ازم خسته شدند.
اما همیشه یک راهی هست. برام پرستار استخدام کردند.
دوست نداشتم در بیمارستان بستری باشم. موقع تزریق کورتون و بعدش نوانترون بعد از ساعت کاریم میرفتم و صبح سر کارم حاضر میشدم. (خیلی به کارم علاقمند نبودم فقط نمیخواستم بیماری بر من غلبه کنه)
هر روشی که بهم پیشنهاد میشد را امتحان میکردم. وقتی نتیجه نمیگرفتم ناامید نمیشدم و فقط متوجه میشدم که باید دنبال روشی دیگر باشم.

تا اینکه سرانجام پیروز شدم.

خدایا داده ها و نداده ها و گرفته هایت را شکر
که داده هایت نعمت است
نداده هایت حکمت
و گرفته هایت امتحان
(خواجه عبداله انصاری)