تا بیش از 10سال بیماریم یک راز بود بین من و دوست صمیمی ام که همراهم بود و پزشکم.
برای این به خانوادم نگفتم چون دلیلی ندیدم نگرانشون کنم. به بقیه هم به همون دلایلی که دوستان دارند نگفتم.
وقتی بیماری روی راه رفتنم تاثیر گذاشت با سوالات دیگران مواجه شدم. بهانه های زیادی می آوردم. پام پیچ خورده، رگ به رگ شده و...
تا به جایی رسیدم که امکان پنهان کردنش وجود نداشت...
و آرامش من از اونوقت شروع شد.
دیگران درکم کردند. کمک کردند و این گونه بهتر توان مبارزه پیدا کردم.
خیلی سخت بود پنهان کردن مشکلی که تمام لحظات باهاش درگیر هستی و تحمل باری که فقط روی دوش خودته.
بگذریم که در این مواقع برخی افراد خودشون را معصوم می پندارند و فکر می کنند اگر کسی مشکلی پیدا کرده حتما دلیلش تاوان اعمالی هست که شاید هرگز انجام نداده! بعضی هم با همدردیشون نمکی بر روی زخمها می پاشند.
همه هم کارشناس میشوند و هرکس نظراتی ارائه میده..
اما من این بیماری را لطف خداوند می دونم. مسیر زندگی منو خیلی تغییر داد.
خانواده و دوستان هم خیلی اذیت شدند. اما پس از قبول واقعیت میشه مبارزه کرد.
از هیچکس و نظراتشون چه مثبت و چه منفی ناراحت نشدم. بهانه ای شد خصوصیات اخلاقی دیگران را بیشتر بشناسم. هرکسی آزاده هرطور که دوست داره فکر کنه و نظر بده. مهم اینه که آدم به باورهای خودش ایمان داشته باشه و تایید دیگران براش مهم نباشه.
اما اجازه یک چیز را به هیچکس ندادم و اون هم "ترحم" بود. رفتارم هیچ تغییری نکرد. مثل همیشه شاد و خندان و قوی. بنابراین جایی برای ترحم نبود.
اطلاع دیگران به من آرامشی داد که پیش از اون هرگز نداشتم. البته چون دیگه نظر دیگران برام هیچ اهمیتی نداشت. به شما هم توصیه میکنم دیدگاهتون را در مورد قضاوت دیگران تغییر بدید. بعدش همه چیز حل میشه.
چه اهمیتی داره که فلانی منو فردی قوی و سالم بدونه یا بیمار و ناتوان! سعی در تایید دیگران انرژی بیهوده ای را تلف میکنه.
من برای خودم زندگی میکنم نه برای دیگران.
برای این به خانوادم نگفتم چون دلیلی ندیدم نگرانشون کنم. به بقیه هم به همون دلایلی که دوستان دارند نگفتم.
وقتی بیماری روی راه رفتنم تاثیر گذاشت با سوالات دیگران مواجه شدم. بهانه های زیادی می آوردم. پام پیچ خورده، رگ به رگ شده و...
تا به جایی رسیدم که امکان پنهان کردنش وجود نداشت...
و آرامش من از اونوقت شروع شد.
دیگران درکم کردند. کمک کردند و این گونه بهتر توان مبارزه پیدا کردم.
خیلی سخت بود پنهان کردن مشکلی که تمام لحظات باهاش درگیر هستی و تحمل باری که فقط روی دوش خودته.
بگذریم که در این مواقع برخی افراد خودشون را معصوم می پندارند و فکر می کنند اگر کسی مشکلی پیدا کرده حتما دلیلش تاوان اعمالی هست که شاید هرگز انجام نداده! بعضی هم با همدردیشون نمکی بر روی زخمها می پاشند.
همه هم کارشناس میشوند و هرکس نظراتی ارائه میده..
اما من این بیماری را لطف خداوند می دونم. مسیر زندگی منو خیلی تغییر داد.
خانواده و دوستان هم خیلی اذیت شدند. اما پس از قبول واقعیت میشه مبارزه کرد.
از هیچکس و نظراتشون چه مثبت و چه منفی ناراحت نشدم. بهانه ای شد خصوصیات اخلاقی دیگران را بیشتر بشناسم. هرکسی آزاده هرطور که دوست داره فکر کنه و نظر بده. مهم اینه که آدم به باورهای خودش ایمان داشته باشه و تایید دیگران براش مهم نباشه.
اما اجازه یک چیز را به هیچکس ندادم و اون هم "ترحم" بود. رفتارم هیچ تغییری نکرد. مثل همیشه شاد و خندان و قوی. بنابراین جایی برای ترحم نبود.
اطلاع دیگران به من آرامشی داد که پیش از اون هرگز نداشتم. البته چون دیگه نظر دیگران برام هیچ اهمیتی نداشت. به شما هم توصیه میکنم دیدگاهتون را در مورد قضاوت دیگران تغییر بدید. بعدش همه چیز حل میشه.
چه اهمیتی داره که فلانی منو فردی قوی و سالم بدونه یا بیمار و ناتوان! سعی در تایید دیگران انرژی بیهوده ای را تلف میکنه.
من برای خودم زندگی میکنم نه برای دیگران.
من هم ام اس داشتم.
