برق فیزیوتراپی. - -
<style>body{font-family: tahoma; font-size: 13px; direction: rtl;} hr{ display: none;}</style> (2014/02/11, 11:48 AM)nahid نوشته است: متخصص طب فیزیکی و توانبخشی چطور ؟ فکر کنم اونا خوب میتونن راهنمایی کنن .
من یه بار به دکترم گفتم فیزیوتراپی بنویسید . منو فرستاد پیش همون طب فیزیکی .اونام یه سری نرمش دادن و توصیه نکردن به فیزیوتراپی ، فقط با اصرار من نسخه نوشتن ولی گفتن اول نرمش ،اگه نشد برو فیزیوتراپی .
البته مشکل من نیاز به فیزیو نداشته.
ناهید جون طب فیزیکی یک تخصص سه ساله پزشکی هست که در اون به طور مفصل نحوه گرفتن نوار عصب و عضله آموزش داده میشه (NCV و EMG)، که واقعا یادگیری اون سخت و زمان بره. عمده تخصصشون در این قسمته.
علاوه بر این متخصصین طب فیزیکی توی این سه سال به طور مقدماتی با کلیه شاخه های توانبخشی آشنایی پیدا می کنن یعنی فیزیوتراپی، کاردرمانی و گفتاردرمانی. با رشته های توانبخشی بیشتر از تخصص های دیگه آشنایی دارن. بر یک کار منوآل به نام منیپولیشن که در بعضی مشکلات ارتوپدی کاربرد داره هم تسلط دارند اکثرشون. اما اصل انجام توانبخشی وظیفه اونها نیست.
وظیفه شون اینه که در راس تیم توانبخشی حضور داشته باشن و بیمار رو ارزیابی کنند و به بخش های مختلف ارجاع بدن. ببین مثلا ممکنه یک بیمار ام اس به توانبخشی جسمی، ذهنی، گفتاردرمانی، تغییر شرایط زندگی و ... احتیاج داشته باشه. متخصص طب فیزیکی بهتر از هر تخصص دیگه ای توی پزشکی میتونه بیمار رو ارزیابی کنه و نیازش رو تشخیص بده و اون رو بر حسب نیازش به تخصص های توانبخشی ارجاع بده.
متاسفانه اغلب خودشون وارد عمل میشن و بیمار رو درمان میکنن. در حالیکه واقعا آموزششون در حد یک آشایی کلی بوده با این رشته ها. من قدیما با یکیشون کار میکرد. جالب بود که این آدم همه کاری میکرد. بچه ها میووردن پیشش گفتار درمانیش میکرد. تمرین به مریض میداد شبیه ورزش صبحگاهی... اصن یه وضی
اینجوریه دیگه. ماها همه دوست داریم پامونو تو کفش هم کنیم.
ببین مثلا ما فیزیوتراپیست ها توی دوره کارشناسی ارشد به اندازه 6 واحد نحوه گرفتن نوار عصب و عضله رو آموزش میبینیم. هدف هم استفاده ازش در کارهای تحقیقاتی هست. اما من هرگز به خودم اجازه نمیدم باهاش مریض ببینم. چون این آموزش کافی نیست. همینطور آموزشی که اونها از رشته های توانبخشی دیدن هم کافی نیست.
البته همه اینها که گفتن درباره سیستم توانبخشی در ایران بود. در سایر کشورها فیزیوتراپیست ها پزشک هستن. یعنی مثل دندانپزشک ها و داروسازها 6 سال درس میخونن و برای شروع کار امتحان برد میدن. تشخیص و تا حدی تجویز داروها رو هم در مشکلات ارتوپدی خودشون انجام میدن. توی کلینیکهاشون هم اغلب دستگاه و اینها نمیبینید یا خیلی کم میبینید. بیشتر تشک هست و وسایل توانبخشی و تمرین درمانی. اگر تشخیص بدن که بیمار به جراحی احتیاج داره به ارتوپد ارجاع میدن بیمار رو. بدین ترتیب هزینه های جراحی توی این کشورها به شدت پایین اومده.
برنامه کنفدراسیون جهانی فیزیوتراپی بر این بود که همه کشورها تا سال 2014 دوره های فیزیوتراپی رو 6 ساله کنند و همه حتی پاکستان و افغانستان هم درشون این اتفاق افتاد ولی ایران زیر بار نرفت. خب اگر آمار جراحی ها کم بشه خیلی ها ضرر میکنن... البته توی ایران هم یک دوره دانشجو پذیرفته اند که هنوز فارغ التحصیل نشدن اما مخالفت ها ادامه داره ولی مجبورن به زودی زیر بار برن....