ام اسی ها دربرنامه ی تلویزیونی - -
<style>body{font-family: tahoma; font-size: 13px; direction: rtl;} hr{ display: none;}</style>به نظر من بیشترتون خیلی بی انصافین.
چون:
1- خودتون میگین هیچیمون نیست اما نیاز به دلداری دارین؟
باید مشکلات بیماران واقعی که ویلچر نشین شدن نشون داده بشه یا نه؟
2- چرا هر جا بیمار ام اسی نشون میدن انتظار دارین فقط انتقاد از دارو و درمان و بیمه و غیره بشه؟
مگه هرجا صحبت از زن باردار هست درمورد قیمت سزارین هم صحبت میکنن؟
3- چرا فکر میکنین توی یک برنامه اجتماعی که هیچ رویکرد سیاسی و انتقادی
نداره باید از مشکلات اجتماعی بیماران صحبت کرد؟
4- چرا هیچ کدومتون نمیخواین احتمال بدین که ممکنه هرکدوم از ما فردا مثل سوسن خانوم بشیم؟
حتی نمیشه احتمال داد؟ یعنی بهش فکر نکردین تا حالا؟
5- چرا نمیخواین بفهمین که برای یک مریض ام اسی، تحمل درد در کنار همسر وفادار خیلی راحتتر از تحمل بی وفاییه؟
آقای کاکاوند رو فراموش کردین؟ و مشکلش رو؟
مدام میگین ما چیزیمون نیست،
بیمار مشکل دار هم نشون ندن،
فیلم بیمار ویلچر نشین هم نسازن،
براشون دلسوزی هم نکنن،
توی دلشون رو هم خالی نکنن...
اما انتظار دارین براشون سهمیه خاص بذارن؟
و یارانه دارو درنظر بگیرن؟
و امکانات درمانی فراهم کنن؟
نه دوستان.
یا بیمار نیستین
یا نمیخواین قبول کنین که ممکنه روزی بیماریتون پیشرفت کنه.
مدام بشینین و غر بزنین و انتقاد کنین.
تا ببینیم از فعالیتهای مستمر شما چی عاید بیماران میشه.
اما اینو بدونین که کمتر بیمار واقعی پیدا میشه که حضور مداوم توی سایت داشته باشه.
چون شماها نمیخواین قبولش کنین.
همه میخواین یه جوری حذف بشه.
مثلا چند نفر از ما حال احسان رو که توی دیدار غایب بود پرسیدیم؟ از روی محبت یا ترحم؟
چند نفر از ما از حال آقای کاکاوند باخبریم؟
یا ده ها دوست دیگه ای که مدتهاست که غایبن؟
خودمونو گول نزنیم.
ما خیلی هم بهتر از احسان علیخانی نیستیم.