لرزش در بیماری مالتیپل اسکلروز(ام اس)

ارسال شده در آذر ۲۴, ۱۳۹۱ توسط دکتر سیفی

در مراحل اولیه بیماری ام اس لرزش نادر است ، با پیشرفت بیماری بطور متوسط بعد از ۱۱ سال لرزش چشمگیر میشود . لرزش خفیف در افراد سالم و در بیماران ام اس مسئله شایع بوده و چندان ناراحت کننده نیست، در مواردیکه لرزش شدید است ناتوانی شخص را در اداره امور روزمره باعث میشود. لرزش بیماران در شرایط هیجانی و استرس بیشتر میشود، اغلب بیماران از شدت یافتن لرزش دست و تنه و صدا در محیط اجتماعی شکایت دارند.
ماهیت لرزش در ام اس: نوعی لرزش که در آن دست یا پا در حال استراحت نوسان دارد و خاص بیماران پارکینسون است در ام اس خیلی نادر است، انواعی از حرکات غیر ارادی مثل کره ای یا دیستونی( جهشی و پیچشی) نیز معمولآ در بیماری ام اس دیده نمیشود. آتچه بیشتر موجب ناراحت و ناتوانی بیماران ام اس میشود لرزش شدید در ثابت نگهداشتن ارادی (پوسترال) مثل کشیده نگهداشتن دستها به جلو ، و لرزش در اقدام به به حرکت ارادی (اینتنشن) است. این نوع لرزشها کارآئی بیمار را در انجام کارهای دستی مختل میکند، بطوری که بردن دست به لیوان ،برداشتن و نگهداشتن و بردن به طرف هدف بعلت لرزش شدید با مشکل مواجه میشود. یک یا هر دو دست ممکن گرفتار بشود. گرفتاری پاها موجب اختلال تعادل میشود. لرزش در سر و اختلال تکلم (دیسارتری) در بیماران ام اس پیشرفته زیاد دیده میشود ولی حرکات غیر ارادی در دهان و زبان و کام (دیستونی دهانی حلقی) در بیماری ام اس مشاهده نمیشود. علت لرزش در ام اس آسیب هسته قرمز و پایک فوقانی مخچه و آسیب ماده خاکستری مخچه است.
درمان: کمکهای همایتی با همکاری پزشک معالج، افراد خانواده بیمار، کاردرمانگر و مددکار اجتماعی برای کاستن از استرس بیمار و کمک به اداره امور خود باید در نظر گرفته شود. اقدامات توانبخشی از جمله استفاده از آتل و اورتوز سنگین و سرد گردن اندام موقع کارمورد آزمایش قرار میگیرد.
از بین درمانهای داروئی متعدد استفاده از چند قلم موثر بوده است : پروپرانولول و آرامبخشها لرزش را کم میکنند ولی برای اصلاح اختلال تعادل و هماهنگی اندام ها چندان موثر نیستند. ایزونیازید که داروی اساسی در درمان بیماری سل است در لرزش ام اس بهتر اثر میکند ، با مقادیر بالا (۱۲۰۰ میلی گرم در روز) و طولانی مدت مصرف میشود. توپیرامات که یک داروی ضد صرع است در کنترل لرزش و اختلال تعادل موثر است. از تزریق باکلوفن داخل مایع نخاع نتایج خوبی بدست آورده اند. مصرف کاربامازپین و لوه تیراستام و اندانسترون موثر نبوده است. اخیر با جراحی روی تالاموس مغز و گذاشتن وسیله تحریک کننده عمقی در مغز نتایج خوبی بدست آمده است